kerstverhaal: de scheve lantaarn

Kerstverhaal: De scheve lantaarn

Ergens in een donkere steeg, vlak achter een prachtige kerk, stond een stokoude lantaarn. Hij zakte in de loop van de jaren wat scheef. ‘Het zal de ouderdom wel zijn’, dacht hij. Zolang zijn licht maar kon blijven schijnen, leed zijn humeur er verder niet onder. De mensen bleven langs komen. Auto’s die hem passeerden, toeterden. Een kat probeerde omhoog te klimmen. Het waren de gewone dingen. Maar op een winternacht klonk ineens een enorme knal. De mensen in de buurt schrokken wakker, schoven hun gordijnen opzij, en zagen het geknakte hoofd van de lantaarn. Het zat nog maar met één draad vast aan de scheve paal. Was er een auto tegenaan gereden? Had een dronkaard hem de fatale schop gegeven? Niemand die het had zien gebeuren.

Zijn licht brandde nog. Maar nu leken de mensen wel spoken. Gewone auto werden ruimtevaartuigen en de liefste hondjes waren nu monsters uit de aller engste griezelfilm. De mensen werden bang en meden de scheve lantaarn. Er waren er zelfs die begonnen te geloven dat dit licht pas echt liet zien hoe de wereld in elkaar zat. ‘Ik wist het wel’, zeiden ze, ‘die lantaarns verbergen gewoon de waarheid voor ons.’ De lantaarn werd er verdrietig van.

In een van de langste nachten van die winter hoorde de lantaarn kinderstemmen zingen over een stille, heilige nacht. Het lied kwam uit de kerk. Hij vond het zo mooi, dat hij ervan moest huilen. Zijn tranen biggelden één voor één op de grond. Hij zag er eentje glinsteren in het donker. Hij strekte zich met zijn laatste krachten en keek omhoog. Daar flonkerde een ster die hij nog nooit gezien had. Hij bleef er naar kijken, de hele nacht lang. Hij vergat zijn tranen.

In de vroege ochtend liepen er weer mensen in zijn licht. Ze keken elkaar in de ogen en praatten honderduit. Er klonk gelach. Er werd gezongen. Een kind omarmde de lantaarn. Alles deed denken aan hoe het altijd was geweest, tot aan het scheve licht. De lantaarn keek om zich heen en zag nergens meer monsters. Hij dacht aan de ster die hem zijn ware licht had teruggegeven. ‘Dank je wel’, fluisterde hij.

Toen begon er in die donkere steeg een nieuwe dag.