marion korenromp

De dab van de engel De dopeling van 8 is een lekkere kletskous. Hij vertelt over zijn klas. Hij zegt de naam van zijn juf. En als ik die dan ook blijk te kennen, vergeten we bijna waarom we aan tafel zitten: doopcatechese. We bekijken deze afbeelding. Hij vindt hem meteen mooi. Met zijn vinger verkent hij wat er te zien is. Hij is vooral geïnteresseerd in de troon waarop een nog onbekende mevrouw zit. 'Wie mogen er allemaal op een troon zitten?'  vraag ik. We handelen een lijstje voorbeelden af, 'De juffrouw?'   'Nee. Maar ze is wel aardig, hoor!' 'De directeur van de school?'  'Nee, ook niet.' 'Sinterklaas?'  'Ja, zeker!' 'Beroemde voetballers?'  'Nee, maar die mogen wel op tafel als ze kampioen worden!' 'De koning of de koningin?' Natuurlijk, waarom had hij er niet eerder aan gedacht. Stom, stom, stom! Maar welke koningin was dit dan? Ineens ziet hij het:  het is Maria. Ze hee

Nieuwskoppen Het zou zó in de kranten van Jezus’ dagen hebben kunnen staan: ‘ regeringstroepen doden Galileeërs   tijdens religieuze plechtigheid,’  of: ‘achttien doden bij ongeval tijdens werkzaamheden aan bouwvallige toren’.  Sterker nog, het staat ook nu dagelijks in de krant:  ‘man opent vuur in tram in Utrecht’,  ‘jongen van 16 komt om op weg naar huis’,   ‘man doodt zijn vrouw en twee kinderen.’   En net als toen ligt ook ons de vraag op de lippen: waarom deze onschuldige mensen?   Waarom?  ‘Het is een straf van God’, zeiden mensen in Jezus’ dagen. En als je de fouten in je eigen leven niet kon vinden,  dan waren het vast de tekortkomingen van iemands ouders of grootouders waarvoor een mens moest boeten.   Ze leggen de kwestie aan Jezus voor. Ook voor Hem bestaat het noodlot. Dar is niet weg te praten. Maar de mensen die het noodlot treft, zijn niet anders dan anderen.  Zij hebben het niet verdiend.  God gaat niet tegen mensen

Wie ben ik dan nog?  Een jongeman zit niet echt goed in zijn vel. Aan de buitenkant is niet zo veel te zien. Een studie, een stage in het buitenland, een supervolle agenda. 'Wat als je het nu eens een tijdje wat rustiger aan zou doen?' Het was een logisch advies. Het probleem was ook meteen duidelijk. 'Dat kan niet. Zonder al die dingen zou ik me echt leeg voelen. Wie ben ik dan nog?' Wie ben ik dan nog? Die vraag laat me altijd een beetje ineen krimpen. Ze wordt zo vaak gesteld, helaas. Wie ben ik dan nog, als ik niet meer werk? Wie ben ik dan nog als ik afhankelijk ben van zorg? Wie ben ik dan nog als ik geen appjes meer krijg? Wie ben ik dan nog zonder mijn geliefde? Het bedoelde antwoord ligt in de vraag:  niemand. Een afgrond gaapt. Misschien val ik er wel in. Dan ben ik vergeten. Dan doen mensen nu eenmaal met 'niemand' . Er is niet zoveel  raad voor zo'n moment. Elk woord gaat tegen 'het gevoel' in. En toc

Verstopt De afvoer van de wasbak was verstopt.   Soda, warm water, een nachtje weken hielpen allemaal niets. Er moest   hulp bij komen.   De mannen ontmantelden de afvoer,   haalden er een hoop vuil uit, kochten nieuwe onderdelen en puzzelden alles weer in elkaar.   Met succes:   het stroomt allemaal weer door. Ook in ons leven stroomt het niet altijd door.   Net als bij de afvoer slibt er regelmatig   het een en ander aan.   Zorgen, conflicten, oud verdriet, spijt, het gevoel geen liefde waard te zijn, jaloezie, hebzucht,   gemakzucht zijn er een paar voorbeelden van.   Ze leiden ons af van onze bestemming. Ze vragen bakken energie.   En ze verhinderen tenslotte het zicht op Gods liefde .   Wat moet je er mee?   Onze oma’s   wisten het wel.   Die begonnen in deze tijd van het jaar een grote schoonmaak. Ramen en deuren open. Dekens kloppen, gordijnen wassen, kasten leeg halen en het laatste kruimeltje dat achterop de plank lag, wegpoetsen.   N a een paar dage