marion korenromp

Mijn opa en zijn sinaasappel  Vroeger aten we na het avondeten altijd een stuk fruit. Daarna volgde het toetje en dan gingen we aan de afwas en het huiswerk. Altijd op dezelfde manier en in ongeveer hetzelfde tempo. Maar als opa er was, werd ons geduld op de proef gesteld. Want opa bekeek eerst de sinaasappel van alle kanten. Dan vroeg hij om een schilmesje. Hij zette die langzaam in de schil. Trok die schil er zo voorzichtig vanaf, dat er geen spatje sap verloren ging. En zette zich daarna aan het verwijderen van de witte velletjes. Lees: van ALLE witte velletjes. Eindeloos duurde het. Eindeloos! De stilte is een sinaasappel in de schil. Het eerste contact met de stilte kan lijken op het verorberen van een rijpe sinasappel. Het sap druipt langs je vingers. Je moet moeite doen om er zo min mogelijk van verloren te laten gaan. Maar dan zie je ineens nog wat witte velletjes. Ze duiken plotseling op en verstoren onze rust. Ze maken angst wakker voor oordeel of voo

Dank je wel Ik ben nog nooit zo vaak en zo intens bedankt voor mijn werk als in de afgelopen 10 dagen. En ik heb nog nooit zo weinig 'werk' verzet voor een 'dank je wel'. Het enige dat ik gedaan heb is dagelijks een uurtje in een kerk gaan zitten en andere mensen uitnodigen dat ook te doen. Wat hebben we in onze eerste stiltemomenten op weg naar Pasen niet al  beleefd? Soms de ontroering van een donkere kerk en wij, een klein groepje, rondom een kaars in stilte. Dan weer de verbazing over zoveel mensen tegelijk die ook de stilte zoeken: stoelen te kort. Een tweede zaal erbij. Weer een andere keer raakt de schoonheid van een koor dat de tekst van de dag zingt je. Is dat het wat een 'dank je wel' uitlokt? Of is het misschien dat er mensen komen van alle leeftijden, vanuit de kerken en van daarbuiten? Is het de verwondering over de saamhorigheid van al die verschillende mensen? Zeker is de toewijding van een ieder kostbaar! Weldadig Of komt h