dank je wel

Dank je wel
Ik ben nog nooit zo vaak en zo intens bedankt voor mijn werk
als in de afgelopen 10 dagen.
En ik heb nog nooit zo weinig 'werk' verzet voor een 'dank je wel'.

Het enige dat ik gedaan heb
is dagelijks een uurtje in een kerk gaan zitten
en andere mensen uitnodigen dat ook te doen.

Wat hebben we in onze eerste stiltemomenten op weg naar Pasen niet al  beleefd?
Soms de ontroering van een donkere kerk
en wij, een klein groepje, rondom een kaars in stilte.
Dan weer de verbazing over zoveel mensen tegelijk die ook de stilte zoeken:
stoelen te kort. Een tweede zaal erbij.
Weer een andere keer raakt de schoonheid van een koor dat de tekst van de dag zingt je.

Is dat het wat een 'dank je wel' uitlokt?
Of is het misschien dat er mensen komen van alle leeftijden,
vanuit de kerken en van daarbuiten?
Is het de verwondering over de saamhorigheid van al die verschillende mensen?
Zeker is de toewijding van een ieder kostbaar!

Weldadig
Of komt het 'dank je wel' vanuit
het weldadige gevoel van stilte?
Die geeft je ruimte: eindelijk even 'niets'.
Afstand van het nieuws.
Afstand van de paniek, de zorgen,
de drukdoenerij, het spel dat soms moet worden gespeeld.
Eindelijk even 'zelf',
geen eisen van anderen,
geen to do lijstjes.
Voor dit stille uur in de kerken is daarom ook
geen kennismaking vooraf,
en ook geen verplicht gesprek na de tijd.
Toch ben je in de stilte niet anoniem.

Cadeau
Soms is het nog meer.
Soms is er een moment van troost,
van inzicht, van liefde,
die je niet kan duiden,
maar waarvan je voelt dat het als een hemels cadeau tot je komt.
Soms verheft je hart zich uit het duister,
of misschien wel uit de slaap.
En is ineens klaar wakker
en luistert.....
en luistert morgen weer...
en overmorgen weer...

Ook deze week zijn we er. Zie  hier het rooster.
Een uurtje voor jezelf en toch samen.

Gewoon, omdat je er in je eentje toch niet zo aan toe komt, als je eerlijk bent.