marion korenromp

De nacht. Niet het fijnste deel van de dag. Zeker niet als slapen niet goed lukt door pijn of zorgen. De nacht. De tijd waarop we het kwetsbaarst zijn. Op onszelf aangewezen. Waar twijfels ons aanvliegen: Wat hebben we van dit leven gemaakt? Het is in de nacht dat de leerlingen van Jezus moeten zeggen dat hun geploeter nergens toe geleid heeft. Dat is frustrerend. Deprimerend. En ook die gevoelens worden gesymboliseerd in 'de nacht'. Verlangen Waar gaat het verlangen naar uit in de nacht? Naar een plek van hoop, naar echt voedsel voor de ziel, een tafel die voor je klaar staat, somebody who cares. Zulk soort dingen zullen het licht terugbrengen in je ogen. Want zelf heb je niet veel meer over om uit te delen aan de wereld: de  netten zijn leeg. Jezus' leerlingen  De leerlingen keren aan het eind van de nacht terug. Als ze uitstappen, staat Jezus er. Het is me nooit zo opgevallen, maar er staat echt: 'Toen het morgen begon te worden.' In Zijn aanwezigheid breekt het

Eerst zien, dan geloven. Eerst nadenken, eerst het bewijs zien, en dan pas je vertrouwen schenken.  Dat is niet alleen verstandig, je loopt tenminste niet in zeven sloten tegelijk, het beschermt je ook tegen pijn en ander ongeluk. Stel je voor dat we eerst zouden geloven en dan zouden zien! Dat zou naïef zijn, kinderlijk. Je zou al gauw bekend staan als iemand  die er makkelijk intrapt. Niemand wil zo zijn. Andersom En toch zijn er dingen  die beter gedijen bij 'eerst geloven en dan zien'. Stel je voor dat je de liefde telkens weer bewezen wilt zien. Het is de dood in de pot. Stel je voor dat je kinderen eerst maar moeten bewijzen dat ze goed voor zichzelf kunnen zorgen voordat jij er op zult vertrouwen. Het slaat ze lam. Het haalt elk plezier uit hun leven weg. Uiteindelijk komen we in relaties verder met  eerst geloven en dan zien. En God dan? Als je geloof ooit is beproefd, kies je automatisch voor 'eerst zien, dan geloven' Thomas. de enige van Jezus' leerlingen

Elk mens draagt een kruis. We zaten aan tafel. We hadden allemaal een kruis meegenomen. Er waren grote, houten kruizen die ooit boven een deur hingen, tere zilveren kruisjes aan kettingen van een eerste communie, kruisjes met de naam van een overledene. Kruizen van een rommelmarkt, kruizen van opa en oma. Kruizen, geschilderd door beroemde schilders. Kruizen gemaakt van een paar takjes onderweg. Alleen zo al werd duidelijk: elk mens draagt een kruis. Elk huisje heeft een kruisje. Het verhaal van het kruis. Ieder mocht ook zijn verhaal bij het meegebrachte kruis vertellen. We hoorden over de oorlog. over een feest met oma er nog bij (want een dag later...), We hoorden over pelgrimage en blessures waardoor het eindpunt niet kwam. Er waren verhalen over donkere nachten vol eenzaamheid en dat kijken naar dit kruis genoeg was. . En over die geliefde echtgenoot, al meer dan 10 jaar dood, maar zo pijnlijk nog gemist iedere dag. Er was zelfs medelijden met Jezus, dat Hij zo heeft moeten sterve

Witte Donderdag Aan het einde van de witte donderdagviering wordt het altaar leeggemaakt.  Alsof je na een feestmaal je dure glazen in de vaatwasser zet, of ze juist één voor één zachtjes wast, in de hoop dat ze niet breken. Op Witte Donderdag gebeurt dat 'in processie', dat betekent vooral 'heel plechtig':  de kleden worden met zorg opgevouwen, de ciborie met hosties wordt, omgeven met brandende kaarsen, weggebracht, de lampen worden gedoofd, het orgel zwijgt. er is stilte. Dat alles beeldt uit hoe heilig de gebeurtenissen zijn direct na. Slordig Maar ik weet nog goed dat ik met een priester op Witte Donderdag op het altaar stond. De communie was uitgedeeld. Hij kwam het altaar op gesneld, verloor er bijna zijn evenwicht, en zei: 'o ja, dan moeten we ook nog even opruimen.' Hij propte het tafelkleed in elkaar, hij blies de kaarsen alvast uit. Hij nam de ciborie in de hand, liet de deksel nog op het altaar liggen, en ging zelf voorop, gevolgd door een paar misdi

De donkere nacht van verraad Judas ging van tafel weg om Jezus te verraden. Het was nacht staat er. Dat is meer dan een tijdstip. Het is de plek van alle duister: van verraad en dreiging, van kapot geschoten steden, van doden en gewonden. Het is de plek van strijd met de vijand. Het is ook de plek van mensen op hun kwetsbaarst, naakt, pasgeboren, op het randje van de dood. Het is de plek van piekeren, van zorgen en verdriet. Het is de plek van overleven of kopje onder gaan. En het is de plek van wenen, waken of werken. Leven in de nacht Het duister is geen plek voor een bloeiend leven. De mens is er niet voor gemaakt. In de nacht voelt de mens zich aangewezen op zichzelf. Zelfs al is honderden keren gezegd: 'bel me. De telefoon ligt naast mijn bed', zelfs al geloof ik diep dat God niet slaapt, ik aarzel in de nacht.   In de nacht ben ik meer verloren dan overdag.  Judas gaat de nacht in met duistere gedachten. Hij zal een mens verkopen voor geld. Alsof dat wat van uiterste waar

Gisterenavond in het nieuws : 'in de Belgische versie van de Mol haakt de mol zelf af.' Hij kon de druk niet weerstaan en gaf zijn rol op. Wow. In het verhaal van Jezus zit ook een mol. Ook hij heeft de taak te zorgen dat er minder geld in de portemonnee zit, een val te zetten, verraad te plegen. Ook bij hem een enorme last op zijn schouders. Misschien wel de last van het isolement. Van geheimhouding, van ondergronds blijven.  We mollen allemaal wel eens. Gek genoeg vooral als de Liefde dichtbij komt.  We saboteren, we worden cynisch, wanhopen, zetten onszelf buiten spel. 'Alleen' lijkt beter dan 'verbonden'. Want verbinding brengt ook pijn. Soms schreeuwen we onze pijn over de liefde uit en kunnen daarna weer min of meer verder. Soms komen we op onze knieën terug, vol spijt over wat we de liefde aandeden. Soms raken we hopeloos. En denken voor altijd buitengesloten te zijn. Toen de maaltijd in vriendschap en liefde gedeeld werd, had hij Judas nog een kans uit z

Van welke geur raak jij verrukt? Koffie? Kippensoep? Appeltaart? Mmmmmmmm Alleen de geur al maakt je verlangen wakker. Of je heimwee, want wie maakte al die drie beter dan oma? In de Goede Week gaat het allereerst  over de geur in een parfumflesje. Ook hier een sterke reactie, want als de aanwezigen hem ruiken, denkt de één aan een begrafenis, de volgende aan een feest en de laatste aan verspilling. Die laatste is Judas. Hij is de penningmeester. En de verrader van Jezus. Waarom zo'n duur parfum als de dood aanstaande is...? In een ander boek in de Bijbel, in het Hooglied, zingt de bruid over de bruidegom: 'je naam is als een parfum'. Je zou kunnen zeggen dat Maria  hier haar liefde betuigt voor de bruidegom, Jezus. Ze zegt eigenlijk dat in Gods liefde voor deze wereld. Jezus' Naam de parfum is die mensen zuchten laat: 'alleen de geur al.' De Naam alleen al houdt in de wereld het verlangen wakker naar barmhartigheid en vergeving, naar liefde die de dood overwin

'Parkeer ze maar. Je angst, je verdriet, je pijn. Haal ze van je schouders en gooi ze in een locker. Sleutel eruit. Klaar. Je kunt er niet eeuwig mee rond blijven lopen.' Dat was de raad die hij kreeg toen hij weer over zijn gevoelens begon. We kennen het allemaal: gevoelens die raken aan oud verdriet, aan angsten die niet meer actueel zijn, aan oordelen die iemand ooit over ons gehad heeft. Soms wéten we ook dat ze oud zijn, maar desalniettemin toch in ons rondtollen. Hoe zou het geweest zijn voor die vrouw die door de Farizeeën bij Jezus wordt gebracht? Ze zeggen dat ze op overspel is betrapt en vragen Jezus om een oordeel. Eigenlijk is het lot van de vrouw helemaal niet aan de orde. Eigenlijk proberen ze Jezus in de val te lokken. Maar ook dat kennen we toch: dat een kwestie tussen twee mensen over de rug van een derde wordt uitgevochten? Als Jezus zegt dat ze haar zelf mogen stenigen en dat degene die zonder zonden is, mag beginnen, druipen ze één voor één af. Kennelijk kun