marion korenromp

Op mijn middagwandelingetje passeer ik een rijtje huizen met prachtige voortuintjes. In één daarvan zie ik een oude man zitten. Twee kussens onder zijn billen, drie in zijn rug. Zijn benen heeft hij voor zich uitgestrekt  en het lijkt alsof hij naar zijn tenen staart. Als ik hem passeer, zeg ik 'goedemiddag'. Hij schrikt zich een hoedje, 'Ach, maak ik u wakker?' vraag ik. 'Ja, zoiets', zegt hij, 'ik hoorde u niet en ik zag u ook niet. Ik zie u nog niet hoor. Ik ben zo goed als blind. Ik sliep... ja, weet je dat heb je nu. Mijn vrouw spookt de hele nacht door. En ik moet zorgen dat ze niet wegloopt. Dan heb je dat in de middag, hè, dan val je pardoes in slaap als je even gaat zitten.' 'Och, gaat het niet goed met uw vrouw?' vraag ik 'Ja, nou, vroeger hadden de mensen nog wat voor elkaar over. Maar nu niet meer. Alles is anders' 'Laten ze u er gewoon mee zitten?' 'Nou, ja, dat kan ik ook weer niet zeggen. Mijn dochter was hier n

Ze is 16. Haar leven bestaat uit school, vriendinnen, sport, mobieltje en ... een eerste vriendje. Of misschien bestaat het leven wel uit vriendinnen, school, mobieltje, vriendje, sport. Of nee: vriendje, school (omdat het moet), vriendinnen, mobieltje, sport. Oh!  En haar bijbaantje natuurlijk. Dus: school, bijbaantje, mobieltje.....   eh....  ? Ach, laat maar. Zo ongeveer is haar leven dus. Eén ding vindt ze 'super, super k*t' en dat is wanneer andere mensen foto's van haar maken. Ze voelt het onraad van verre aankomen, staat op, rent weg, duikt onder de tafel. Zelfs al zit ze met haar oortjes in naar het schermpje te kijken, dan nog is ze er op tijd bij. Of eigenlijk: op tijd weg. Soms roept ze: 'ik wil niet dat ze me zien.'  Om vervolgens één piepklein puberpuistje aan te wijzen op haar kin. Ze weet zelf ook hoe ze dat er eventueel moet af-photoshoppen. Maar dat is dan weer 'niet echt'.  Wie zeggen de mensen dat ik ben? Wat denken ze van mij? Een belangr

  Stelligheid na stelligheid 'Protocollen, protocollen: wie zegt dat dat helpt?' zei ze boos, 'We zijn hier verdomme toch in de kerk!   De here Jezus zal ervoor zorgen.  Wij hoeven niets te doen. Wij worden straks gered. ' We krompen een beetje in elkaar.  Want haar oordeel was overduidelijk: zíj werd gered, wij niet.  Want wij vertrouwden niet op de here Jezus, maar op het protocol.  Ze liep weg en schreef een dag later dat ze ook niet meer terug zou komen.   Ze is niet de enige in mijn omgeving die vooral spreekt in stellingen als:     'al die regels zijn tegen de grondwet', 'het RIVM  wil hier gewoon een dictatuur vestigen',  'wij maken geen afspraken hier over 1,5 meter. Wíj vertrouwen elkaar’, 'die ( tientallen ) doden hier in de regio, die waren anders ook wel doodgegaan.'    Wapen tegen de angst Het is moeilijk om op zulke zekerheden te reageren  zonder in een welles-nietes,  of een 'jij-jouw-m