marion korenromp

Zou het hem lukken, vanmiddag? Zou het moment eindelijk daar zijn? Of gebeurt er toch weer wat.........  ? Hij moet er wel nog een paar andere coureurs voor inhalen. Mijn fietskunsten zijn niet met die van hem te vergelijken. In het geheel niet. Toch snap ik hem wel. Ik vind het ook  mijn hele leven al moeilijk: fietsers inhalen die langzamer rijden dan ik. Niet dat ik bang ben dat onze sturen in elkaar zullen haken of dat ik zal stranden in de berm of in de sloot op een smal fietspad. Ik weet gewoon niet goed hoe het moet. Moet ik mijn mede-fietsers groeten of met hun gedachten alleen laten? Ga ik extra snel of juist in een normaal tempo er langs? Soms hang ik er een tijdje achter. Dan halen anderen ons allemaal in. De ingehaalde voor me kijkt op:  nieuwsgierig, maar ook een tikje in zijn eer aangetast. Is hij in zijn eentje, dan blijft het erbij. Maar zijn ze met zijn tweeën, dan kijken ze elkaar bijna altijd aan met een veelbetekenende blik. Zijn het ook nog

  Hemelvaart 2017 In één van de boeken van Elie Wiesel kijken twee joodse vrienden terug op de Tweede Wereldoorlog. Eerst  bespreken ze de goede momenten: die van de kameraadschap tot het uiterste, die van de kleine overwinningen op de vijand. Dan komen de moeilijke kanten: de één herinnert zich hoe hij als jongen van 10 door zijn moeder bij een onbekende dame werd achtergelaten en hoe hij haar maar niet los wilde laten bij haar afscheidskus. De ander herinnert zich hoe hij in het getto een verrader om het leven bracht. Om erger te voorkomen, zo probeert hij er vrede mee te hebben. Het zijn herinneringen die de beide vrienden  nu nog pijn doen. ‘Hoe ben je verder gegaan?’ zegt de één tegen de ander na een lange stilte. ‘Ach’, luidt het antwoord, ‘je moet als mens niet te ver vooruit en niet te veel omhoog  kijken.' Een mens leeft niet straks en ooit. Een mens leeft niet daar en elders. Het enige dat er in het leven echt is, is hier en nu. Maar som

zondag: momentje van bezinning ‘Afscheid nemen bestaat niet’, zong Marco Borsato op de radio. Ik kon er niet naar luisteren: afscheid nemen bestaat wél. We nemen afscheid van werk en collega’s.  We moeten afscheid nemen van onze gezondheid.. We moeten onze kinderen laten gaan – in zekere zin althans- als zij op eigen benen komen te staan. Soms verlaten we een huis voor altijd. Soms moeten we dromen of verwachtingen voor altijd los laten.  Dat doet pijn. Dat kost tranen. Slapeloze nachten. Vragen. Zuchten. Twijfelen. Vloeken.   Eindeloos soms. Eenzaam bijna altijd.   We moeten er doorheen. We moeten de wonden laten helen. . Het is een paar dagen voor Hemelvaart. Jezus keert terug naar de hemel . In de Bijbel staat een lange toespraak die Hij ten afscheid houdt. Hij zegt daarin nog één keer waar het Hem allemaal te doen was: liefde. Zijn leerlingen schrijven de woorden op. Gelukkig voor ons, want zo kunnen wij ons  zoveel later, zonder de aardse Jezus gekend te hebben, toch een id

er zijn woorden die we dreigen te vergeten. Ik adopteer er af en toe één. Omdat ik geloof dat we de werkelijkheid ervan in ons alledaagse leven gewoon tegenkomen. Misschien durven we het gewoon weer te noemen wat het is.  Onze grootste angst (en ons grootste lijden als de angst werkelijkheid lijkt te worden) is afgesneden te zijn van elkaar: op onszelf teruggeworpen, in ons zelf opgesloten, en van de wereld vervreemd. Dat er dan iemand is die naar je toegaat, door de knieën durft te gaan, zichzelf klein durft te maken, om jou te laten weten wie je ook al weer was, en dat je toebehoort aan de levenden... dat is genade. In een klein portretje van de Limburgse omroep beoefent  clown resie   nabijheid, Genadevolle nabijheid aan mensen in diepe dementie. Af en toe geschiedt er een wonder. Maar we kennen het allemaal. Ook helder van geest maken we mee dat we bang zijn dat we het alleen moeten doen, dat niemand ons begrijpt, dat we hier niets aan bij kunnen dragen,

Het eerste vergeetwoord dat ik wil adopteren is genade. Waar kan een mens de ervaring van genade in het dagelijks leven op het spoor komen? Een voorbeeld uit mijn eigen leven: Het is de laatste dag van mijn vakantie,  Ik voel het....... Onder het ontbijt, denk ik:  waar ligt mijn agenda? Bij het douchen:  ik moet in ieder geval even op een lijstje schrijven dat ik.... En nu denk ik: zal ik alvast ook even kijken naar de mail? Ik moet..... Ik wil...... Ik vlucht zo wel naar buiten............   Ooit las ik dat we in onze gesprekken maar zelden over ons hele leven praten. Het gaat vaak over spullen,  hoe we ze moeten gebruiken, hoe we aan ze kunnen komen, ze moeten maken, en hoe we ze weer gaan verkopen; Het gaat ook vaak over relaties en alle vreugde en pijn die we daaraan beleven. Iets minder vaak gaat het over onszelf, over wat we voelen en beleven, waar we mee in de knoop zitten en waar we niet langer meer aan twijfelen. Maar zelden gaat het over ons diepste ze

Gisterenavond zong anouk in de wereld draait door   een zelfgeschreven Nederlands lied. Het was zo nieuw,  dat de titel pas in het gesprek erna geboren werd:  wen er maar aan. Het was een verdrietig lied.  Er staan zinnen in als j ullie kunnen me haten....  ik ben wie ik ben ik blijf toch wel staan, dus wen er maar aan..., ik ben wie ik ben  ik heb heel veel moeite mezelf te zijn.  Ik heb een masker opgezet.  Zo ga ik door het leven zodat niemand me kent, ik heb de moed op gegeven.  Natuurlijk kreeg ze de vraag of zij werkelijk de ik-figuur was. Dat bevestigde ze,  maar ze vond dat er te weinig tijd was om haar verhaal erbij te vertellen. Nu zit ik dus met dit verdrietige lied in mijn hoofd, Wat doe je met onbegrip van buiten? Als 'ze' je niet begrijpen, pijn doen, beledigen? Veilig binnen blijven!  Je terugtrekken bij je geliefden.  Dat zingt het lied, toch? Thuis is de broodnodige steun en de plek om echt jezelf te kunnen zijn. Maar wat als dat nu ook ni

Prudent. Nochtans. Beemster. Desalniettemin. Er zijn heel veel woorden uit ons woordenboek die langzaam uit ons dagelijks taalgebruik verdwijnen. In een radioprogramma kan je zo'n vergeetwoord onder je hoede nemen. Je kiest je woord zelf. Soms ligt het zo lekker in de mond, Soms is er een heel persoonlijke herinnering aan verbonden. Soms ook gaat het om de betekenis die door geen enkel ander woord zo precies wordt weergegeven. Voor dat woord ga je zorgen. Je gaat het zelf vaker gebruiken. Je brengt het onder de aandacht,  onderstreept het bij wijze van spreken in de krant. Zo blijft het woord leven. Uit ons taalgebruik verdwijnen ook christelijke woorden. Wie hoor je buiten de kerk om nog woorden gebruiken als genade, zonde, barmhartigheid, vergeving, roeping? Misschien mag ik er in dit blog af en toe één adopteren. Omwille van de klank, of een herinnering, of de betekenis, of alle drie tegelijk. Misschien ook wil iemand van jullie die het lezen wel zo

Dit is een sjaal van barmhartigheid. Ooit van gehoord? Zo'n sjaal brei of haak je voor iemand die wel wat extra steun, troost of moed kan gebruiken. Het is dus echt een persoonlijk geschenk dat je met volle aandacht voor die persoon maakt. In de kleur, het patroon, of de vorm laat je je goede wensen voor die ander zien. Deze draagt de symboliek van de vlinder. Hij is voor iemand die na een grote crisis tevoorschijn aan het komen is. Herboren,  Als een nieuw mens.  Van een rups tot vlinder geworden.