marion korenromp

  De taxichauffeur en het vagevuur Vrijdagmiddag 17 uur. Ik verlaat de tandarts in Montfoort. Achter mij gaat de deur van de praktijk op slot. Nu nog naar huis. En dat is best een dingetje zonder auto. Uiteindelijk belde ik een taxi. Dat gebeurt wel vaker in deze periode van revalideren.   Waarom we leven Ik kende de taxichauffeur die een kwartier later het portier voor me opende. Een gevluchte Syriër die inmiddels goed Nederlands spreekt. Ik bedank hem voor zijn snelle komst. ‘Geen probleem, mevrouw’, zegt hij, ‘we zijn er toch om elkaar te helpen?’ ‘Zeker’, antwoordde ik. ‘En ook om lekker te eten’,   zegt hij. Als ik lach, is hij verbaasd. ‘Fout?’ zegt hij. ‘Nee, lijkt me wel mooi’, zeg ik, ‘samen aan tafel, en elkaar helpen.’   Niet te fanatiek Onze 40dagen tijd is net begonnen. Ik vraag hem of hij een geloof heeft. ‘Ja, moslim’, zegt hij, ‘maar niet fanatiek hoor.’ Niet fanatiek betekende bijvoorbeeld ook niet al te fanatiek vasten in de Ramadan. Tot ergernis van zijn vrouw.

  Wij zijn allemaal kreukels ‘Ik heb er zo’n hekel aan,  dat ik me elke viering moet herinneren dat ik een zondaar ben.  Alsof ik elke week moet nadenken of ik een moord heb gepleegd of spullen gestolen heb of zo’,  zei een deelnemer in een gespreksgroep.  Hij vervolgde: ‘En dan ook nog ‘door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote(!) schuld?  Mijn leven is veel te saai voor zulke grote woorden.’ Zondaar zijn.  Kennelijk associeert het woord met zware misdrijven.  Maar wat als het óók gaat over de keren  dat we heel ons heil verwachtten van deze ene politicus, deze ene relatie of deze ene baan?  Wat als het ook gaat over de keren dat we de liefde buiten hielden  door onze zucht naar invloed, ons eergevoel, onze jaloezie?  Dan zijn we toch allemaal kreukels, of heb ik het mis? Een lijst De deelnemers van de gespreksgroep kregen een lijst eigenschappen  die de liefde nogal eens tekort doen.  ‘Kruis er 20 aan die jij in jezelf herkent’,   vroeg ik. Dat deden ze. Eerst serieus.  Ma