marion korenromp

Advent 4: lonely this christmas Deze zondag luidt de vierde week van de advent in, maar die week duurt maar kort. Maandagavond is het kerstavond. We houden ons daarom ook maar nauwelijks bezig met die vierde week. We zijn druk met het breken van records in pintransacties en met het voorkomen van dat andere:  eenzaam zijn met kerstmis. We kunnen bijna niet verdragen dat kerstmis soms ook niet meer is dan iemand missen, geconfronteerd worden met je fouten, ziek zijn en hopen op beterschap, geen kerstdiner kunnen betalen, de scherven bijeen zoeken, ver van huis zijn, een echtgenoot op militaire missie hebben, er door je leeftijd niet (meer) op uit kunnen, je ook op die dagen afgedankt voelen.. De meeste kerst-missen zijn helemaal niet zo perfect, gezellig of warm. En toch hoop je het. Je hoopt op een ontmoeting van hart tot hart. Het evangelie van deze zondag vertelt van een ontmoeting tussen Elisabeth en Maria. Beide zijn onverwacht zwanger. De één is te

In een jongerengroep van een collega ontstaat het idee om voor 'arme' mensen jassen aan de bomen in het dorp te hangen. Aan de jassen hangen kaartjes die zeggen dat mensen die geen jas (voor hun kinderen) kunnen betalen, een jas mogen meenemen. Als de jassen eenmaal hangen, komt het commentaar: 'Er zijn hier geen arme mensen.' 'Hoe kunnen we dan weten of de jas goed terecht komt?' 'Straks loopt een ander kind met de jas van mijn kind.' 'Als andere jongeren maar niet baldadig worden en de jassen kapot maken'. De opmerkingen zijn allemaal meteen te snappen. Wie wat geeft, wil graag dat het cadeau goed terecht komt. Tegelijk gebeurt er iets pijnlijks. Misschien hadden de ouders helemaal niet in de gaten, wat ze eigenlijk zeiden. Hoe erg zal je je schamen als je wél arm bent, en iedereen vindt dat 'hier geen arme mensen zijn'? Waar wil je als gever allemaal controle over houden? Wat gebeurt er met een mens in de el

Wegomleiding van Marius van Dokkum  Ik kreeg een uitnodiging om tijdens een kerstbijeenkomst van de Zonnebloem iets over kerstmis te zeggen. Ik nam die uitnodiging graag aan. En vond dit schilderij om met de aanwezigen over te mediteren. We verbonden ons met de afbeelding. Welk land zou dit kunnen zijn? Suggesties uit de zaal:  Italië, Zwitserland, Oostenrijk? Welk dagdeel is het? Avond of nacht:  de maan schijnt. Wie zijn dat op dat brommertje? Antwoord:  André van Duin en Corrie van Gorp  (haha, maar ze lijken er wel op!) Wat is dit stel wezen doen? Ze zijn een kerstboom wezen kopen en gaan terug naar huis. Wat valt op? Dat ze geen rekening hebben gehouden met de wegomleiding. Ze zijn op de heenweg ook langs deze weg gekomen. Waarom gaan ze terug langs een weg die hindernissen zal hebben? Dat moeten ze toch op de heenweg al gezien hebben? Wie missen we op dit plaatje?  De kerststal en alle mensen die erbij horen. Misschien valt dat gemis toch mee!  Kijk

Stel dat iedereen elke dag een zak vol woorden ter beschikking heeft. En dat dat ook het maximum is dat hij mag gebruiken, wat zou er dan veranderen? In mijn leven best wel veel: ik zou minder kunnen vergaderen. Ik zou mijn uitleg van kwesties moeten inkorten (misschien niet zo erg). Ik zou meteen tot de kern moeten komen in een gesprek (helaas geen ditjes en datjes meer) Ik zou een extra woord-tegoed moeten aanvragen, want ik gebruik er nogal wat op een dag. Als ik eerlijk ben, en echt beperkt zou zijn in het aantal woorden dat ik op een dag zou gebruiken, wat zou er dan af moeten? Dat is best wel een lijstje:  roddelen,  veroordelen, verdoezelen, babbelen, slijmen, leeglopen, ondermijnen, saboteren. Woorden zijn eigenlijk bedoeld om helderheid en licht te geven, om de waarheid te benoemen. Dat weet je pas, als je beperkt wordt in wat je mag zeggen. Toch denk ik dat zelfs op het hoogste niveau die bedoeling van het woord onderuit gehaald wordt. Wie zit er achte