marion korenromp

Vijftien jaar geleden stond ik, hartje winter, in het centrum van Antwerpen bij een jongen die op een rooster van een metrostation lag te slapen. Hij was niet wakker te krijgen en moest dus wel onder invloed van iets zijn. Ik was daar met een hulpverlener. Zij pakte haar telefoon en belde een ambulance. Maar toen de alarmcentrale doorkreeg dat het om een thuisloze jongen ging, stuurden ze geen ambulance. Onverzekerd. Hopeloos geval. Dus laat maar. “Komt vaker voor’,   zei de hulpverlener zonder de moed te verliezen:   ‘het ligt er net aan wie je aan de telefoon krijgt.’ En dus probeerden we nog eens de jongen wakker te krijgen. Ondertussen hoorde ik van haar zijn verhaal:   goede ouders,   pech,  verslaving, aan lager wal geraakt, contacten verloren, eenzaam in de stad. Toen hij dan toch wakker werd, kochten we een broodje en een beker warme koffie voor hem. We moedigden hem aan in beweging te blijven met dit koude weer. En gingen verder. Mee

Mensen van de weg Heb je dit al gelezen?   Misschien heb je er nog geen beslissing over genomen.  Teveel aarzelingen. Her en der ook nog een vraag. Hieronder vind je wat kwesties op een rijtje. Misschien helpt het je nog een beter idee te vormen van de cursus en mogelijk trekt het je over de streep. Zit jouw kwestie er niet bij? Laat het me dan weten! De tekst hieronder vind je terug op de site van  Lazarus Mensen van de weg, wat moet ik me daarbij voorstellen? Mensen van de weg is een gezamenlijke zoektocht naar Jezus’ levensweg. Je begint telkens met een levensvraag: hoe ga ik om met stress, hoe maak ik mijn omgeving mooier, welke contact ga ik wel of niet aan, wat is de waarde van mijn leven? In Mensen van de weg onderzoek je samen hoe Jezus met deze vragen omging. Je onderzoekt wat Jezus dreef en dan komt vanzelf de vraag op of zijn weg begaanbaar is voor jou. Waarom die naam Mensen van de weg?  De eer

Woensdag 25 september is het zover. Dan houd ik de workshop ' trage vragen '. Er zijn nog twee plekken vrij. Misschien kan je nu je week overzien en weet je: 'het kan. Eén stoel is voor mij.' Onder de afbeelding vind je een korte beschrijving van wat we gaan doen.  Je kunt ook even een paar posts terug scrollen  Beslis voor het weekend!  Geef je op via  dit formulier Draag jij zo'n trage vraag bij je? Een vraag waar je niet zomaar een antwoord op weet? Een vraag die niet te googlen valt? V aak stoppen we die vragen weg, lastig als ze zijn. Maar in deze workshop willen we één voor jou actuele vraag  eens met volle aandacht aankijken. De dichter Rilke is onze inspiratie. Hij schreef:  'Men moet geduld hebben met onopgeloste zaken in het hart  e n proberen de vragen zelf te koesteren als gesloten kamers  en als boeken die in een zeer vreemde taal geschreven zijn. Het komt erop aan alles te leven. Als je de vrag

Als de stilte roept... ' Als de stilte roept' is de titel van een boek dat vorige maand uitkwam.  Ter gelegenheid daarvan interviewde radio Maria de auteur, Erik Galle. Hij zei:  ' Stilte leren kennen is je binnenkant ontdekken,  verbondenheid op het spoor komen.  Het is verder dan woorden geraken en in de buurt van God vertoeven.' Die woorden lieten me een verlangen in mezelf voelen.  Zo rijk en vervullend mag elk moment van stilte van mij zijn!   Tegelijk weet ik dat het ook weer niet zo eenvoudig als het klinkt.  De interviewer zegt:   ' G eluidsoverlast kennen we allemaal. Maar zou je ook kunnen spreken van ‘geluidsonderlast’ wanneer het stil is? ' Waarop de auteur antwoordt: ' Veel mensen zijn er bang voor. Het is of ze aan de rand van de zee staan en met hun tenen voelen of het water niet te koud is.' Ja:  de stilte heeft twee kanten.  We verlangen ernaar én we zijn er bang voor. Maar wie zich niet door koudwat

De kracht van de stilte (van Taizé)  Het begin 1984: IV VWO. Onze mentor reikt ons de inschrijfformulieren voor de werkweken uit. Opgewonden scannen onze ogen de alinea’s.   Maar hoe we ook zoeken, de belangrijkste en populairste bestemmingen zijn er niet meer. Londen, Parijs en Rome hebben plaatsgemaakt voor Texel, Xanten en de Belgische Ardennen. Ook Taizé staat niet meer bij de lijst waaruit we moeten kiezen. We halen verhaal.   Het antwoord is kort en bondig. Die verre bestemmingen zijn te duur voor ouders die twee, drie of nog meer kinderen op reis moeten sturen.  Voor het eerst 1989: eindelijk komt het ervan.   De bus trekt het maar nauwelijks als hij de heuvel op moet, maar die inspanning is niets in vergelijking met die van de Oost-Europese bussen die grote, blauwe walmen uitstoten waarvan iedere wandelaar aan de kant van de weg moet hoesten. We stappen uit, zoeken ‘het welkom’, krijgen de etensbonnen, een plattegrond en een plek om te slapen.  Dan zoeken we onze

Op woensdag 5 februari houd ik een workshop  trage vragen Misschien is het iets voor jou Wat zijn trage vragen? Trage vragen zijn vragen die in je leven opduiken en waar je niet zomaar een antwoord op hebt. Voorbeelden zijn:  'Doe ik wat ik moet doen?' ‘Ben ik mezelf in deze relatie?' ‘Hoe kan ik leven met dit verdriet?’ ‘Hoe geef ik mezelf of een ander een nieuwe kans?’ 'Waar ben ik thuis?' 'Wat zijn mijn grenzen?' Wat gaan we doen? Je wordt uitgenodigd 3x een kleine tekening te maken over jouw vraag. Daarna volgt een kleine schrijfopdracht. Denk niet dat je prachtig moet kunnen tekenen of schrijven: een tekening met rondjes en kruisjes voldoet ook prima.  Je hoeft de tekening ook niet te laten zien of uit het geschrevene voor te lezen. Het merendeel van de tijd van deze workshop werk je zelf aan je eigen vraag onder mijn begeleiding.  Wat moet ik delen in de groep? Je wordt uitgenodigd je vraag te laten klinken en die heel kort toe te l

Trage vragen Ze had om een gesprek gevraagd. En nog voordat ik de koffie had ingeschonken, begon ze te huilen. De diagnose viel tegen:  een chronische ziekte die het dagelijks leven definitief zou veranderen. 'Waarom?' snikte ze, om meteen daarna te zeggen:  'daar heeft niemand een antwoord op. Ik weet het. Ik weet het.  Maar toch....!' Vragen zijn er talloze. Sommige zijn te antwoorden met een simpel 'ja' of 'nee'. Andere hebben een langer gesprek nodig voordat ze een antwoord hebben. En er zijn ook vragen die geen enkel 'goed' antwoord lijken te hebben. Toch gaan ze vaak heel lang met je mee, soms zelfs tientallen jaren. Daarom noem ik ze trage vragen.  Een paar voorbeelden:  'Doe ik wat ik moet doen?' ‘Ben ik mezelf in deze relatie?' ‘Hoe kan ik leven met dit verdriet?’ ‘Hoe geef ik mezelf of een ander een nieuwe kans?’ ‘Waar ben ik thuis?' ‘Waar zijn mijn grenzen?' Omdat ze zo traag zijn, z