de kracht van de stilte (van Taizé)

De kracht van de stilte (van Taizé) 

Het begin

1984: IV VWO. Onze mentor reikt ons de inschrijfformulieren voor de werkweken uit. Opgewonden scannen onze ogen de alinea’s.  Maar hoe we ook zoeken, de belangrijkste en populairste bestemmingen zijn er niet meer. Londen, Parijs en Rome hebben plaatsgemaakt voor Texel, Xanten en de Belgische Ardennen. Ook Taizé staat niet meer bij de lijst waaruit we moeten kiezen. We halen verhaal.  Het antwoord is kort en bondig. Die verre bestemmingen zijn te duur voor ouders die twee, drie of nog meer kinderen op reis moeten sturen. 

Voor het eerst
1989: eindelijk komt het ervan.  De bus trekt het maar nauwelijks als hij de heuvel op moet, maar die inspanning is niets in vergelijking met die van de Oost-Europese bussen die grote, blauwe walmen uitstoten waarvan iedere wandelaar aan de kant van de weg moet hoesten. We stappen uit, zoeken ‘het welkom’, krijgen de etensbonnen, een plattegrond en een plek om te slapen.  Dan zoeken we onze weg in het Taizégebeuren. We mopperen over het armetierige ontbijt dat slechts uit waterige, warme chocolademelk en twee stukjes stokbrood bestaat. We maken de bijbeluitleg van een broeder mee en  doen een poging met een Spanjaard, een Roemeense, twee Canadezen en nog twee andere Nederlanders over de meegegeven vragen te spreken, maar dat valt niet mee in het Engels. Samen werken en samen zingen lukt ’s middags een stuk beter!

De viering: honderden jongeren omgeven de broeders in hun witte gewaden. Geur van wierook. Geur van buxus. Liederen die eindeloos worden herhaald.  De stilte midden in de viering overweldigt, ontroert, laat mijn tranen stromen en beneemt me de adem. Ik moet leren me erin te ontspannen. Pas in de loop van meerdere bezoeken aan Taizé leert die stilte me  bidden op een manier die ik niet kende.

Als begeleider 

2006: ik ben als begeleidster van een groep na vele jaren weer terug in Taizé. De kerk is veranderd. De winkel zit in een veel groter pand. Er zijn veel méér barakken gebouwd. Er is een rij voor vegetarisch eten gekomen. Maar nog steeds leiden broeders hun gehoor in in een bijbelpassage. Nog steeds proberen jongeren over allerlei taalbarrières met elkaar aan de praat te raken, maar  samen zingen en samen werken gaan ook nu weer gewoon het beste. En nog steeds doet de stilte zijn onvoorstelbaar krachtige werk.

De kracht van de stilte: een voorbeeld 

In de groep is zij het stralend middelpunt. Jongens willen haar op schoot. Meiden willen haar vriendin zijn. Ze praat. Ze lacht. Ze plaagt. Ze verzorgt de stemming tot in de nacht. Ze weet wat ze wil. Nu. En ook na haar eindexamen: het wordt bedrijfskunde. Ze hoeft er niet meer over na te denken. Taizé zelf is vooral gezellig. Meer hoeft ook niet voor haar.

Aan het eind van de week nodigen de broeders deze groep uit om twee uur in stilte alleen te zijn. Ze krijgen een paar vragen mee om over na te denken. De groep verspreidt zich over het terrein. Sommigen zitten in de crypte, anderen in de kerk. Weer anderen gaan naar de stiltetuin. Alleen zij aarzelt. ‘Ik vind het doodeng’, zegt ze. Pas als ik beloofd heb dat ik op haar wacht en dat ze natuurlijk ook eerder terug mag komen, kiest ze haar plaats. 

Als ze terugkomt, huilt ze tranen met tuiten. De stilte heeft haar bij haar zelf gebracht en nu is er twijfel gerezen. ‘Weten mijn vrienden wel wie ik echt ben?’ snikt ze vertwijfeld. En daarna, heel zeker van de zaak: ‘ik ga in ieder geval geen bedrijfskunde studeren. Dat hoort echt niet bij mij.’  De rest van de dagen is ze anders: minder luidruchtig. Toegankelijker. De stilte heeft haar hart opengebroken. 
Pas in de maanden daarna ontdekt ze wat ze wél echt wil: iets creatiefs. Design. Kunstacademie. Ze heeft inmiddels de kans gekregen en aangegrepen. Ze is gelukkig. Haar vrienden kennen haar.

De kracht van Taizé is ook nu nog de stilte die spreekt….

gepubliceerd in Overeen, tijdschrift voor oecumene 

p.s. Zou jij eens wat tijd willen maken om vertrouwd te worden met stilte?  Klik dan hier