marion korenromp

Wachten of online?  Toen de lockdown begon en ontmoetingen niet meer mogelijk waren in pastorieën en kerken, kwam er meteen een groot dilemma: wachten we af? En hoe lang doen we dat? Of kiezen we voor telefoon, skype, whats'app, jitzi, Zoom of welk ander middel dan ook? We deden allebei. Eerlijk is eerlijk. Er daalde ook een rust neer. Toch maar vergaderen Maar in andere groepen moesten vergaderingen voortgezet worden. En dus deden we - soms hilarische pogingen- om elkaar via het internet te bereiken. Ik beloof dat we daar nog eens cabaret over gaan maken. Maar we kregen het na en paar weken onder de knie.. Kan je ook de diepte in? Daarna kwam een volgende vraag: Kan je ook inhoudelijk met elkaar aan het werk via het beeldscherm? Of staat er eigenlijk altijd een schermpje tussen dat je ervan weerhoudt vanuit je hart te spreken? Voorbeelden Er kwam een workshop met Pasen en mensen schreven zich in om samen schrijfoefeningen te doen, ieder vanuit ei

Wat is het belangrijkste? Een paar weken geleden kwam een collega die een tijdje niet gewerkt had aan de deur. We praatten even bij. Ze vroeg wat het belangrijkste was dat ze had gemist en dat ze nu misschien moest weten. Ik aarzelde even over wat ik haar op haar eerste werkdag zou vertellen, maar koos toen voor: 'de ooievaars zijn terug op de kerk én hebben een nest met vijf eieren'. Zij moest er erg om lachen. En ik toen ook. Was dat nu echt het belangrijkste? De lente is toch gekomen  Ja! Niet alleen, omdat het, dankzij de inspanningen van één vrouw, de ooievaars nu wel lukte een stevig nest te bouwen, maar vooral omdat hun aanwezigheid me zei: 'het is toch lente geworden'. Zoveel is stilgezet: contacten, bezigheden, sport. We zijn zó teruggeworpen op onszelf, met alle ongemak van dien, dat je bijna zou denken dat het hier ophoudt. Dat dit het zal zijn tot er een medicijn of een vaccin is. Maar kijk: de ooievaars. Kijk hun nest! Kijk de

Tijd in de war Het gebeurde in de derde week van de lockdown. Ik werd wakker op een ochtend en wist even echt niet meer wat voor dag het was. Mijn telefoontje bracht uitkomst: Dinsdagmorgen. O ja. Ik hoorde het ook van anderen. De structuur van de week wordt gevormd door vaste afspraken: vandaag sport, morgen de buurvrouw. overmorgen poetsen. Maar in de lockdown zijn veel van die gewone dingen weggevallen. Zo kan het ons overkomen dat we even moeten nadenken welke dag het ook al weer is. Want wat gaan ze zonder die dingen op elkaar lijken! Je dagen weer tellen Om de tijd een ritme te geven en de dagen een gezonde spanningsboog is het goed je dagen op een andere manier te gaan tellen. Ik ging het zo doen: Elke ochtend de bede: 'leer ons onze dagen zo te waarderen, dat wij er wijze mensen van worden'. Elke avond een vlinder vouwen en een moment stilstaan bij de waarde van de dag. Niet alleen dus om ze te tellen (in de hoop op een spoedige verlo

Heb je nu wel of niet vakantie? Vorige week donderdag moest ik de knoop doorhakken: nam ik nu wel of niet vakantie deze week? Ik zag er tegenop. Reizen mag nog niet. Musea zijn nog dicht. Een week in mijn huis zonder zinnige bezigheden zou me alleen maar eenzaam maken. Maar ik nam toch vrij, toen ik me bedacht dat ik aan mijn boek kon gaan schrijven. De eerste zinnen had ik in de kerstvakantie geschreven. Nu kon ik verder. Ik verheugde me er zelfs op. Maar nog vóór het begin, ging de laptop stuk. Ik moest het ding naar de winkel brengen, nadat hulp op afstand niet hielp. 'Realiseer je je dat je hem drie tot vijf dagen kwijt bent?' Ik knikte. Vrijdag, zaterdag, maandag. Toch? Maar zaterdag telde niet als werkdag. En maandag was Koningsdag. O ja, ok. Goed...  het moet, hè? Wat dan? Een goed boek! Ik vroeg een vriendin om raad. En bestelde het aangeraden boek, 'Voor 23.59 uur besteld, maandag in huis.' Maar maandag niets... Dinsdag niets...