Hemelvaart is afgelast. Helaas. Jammer.

Wat is het belangrijkste?
Een paar weken geleden
kwam een collega die een tijdje niet gewerkt had aan de deur.
We praatten even bij.
Ze vroeg wat het belangrijkste was dat ze had gemist
en dat ze nu misschien moest weten.
Ik aarzelde even over wat ik haar op haar eerste werkdag zou vertellen,
maar koos toen voor:
'de ooievaars zijn terug op de kerk én hebben een nest met vijf eieren'.
Zij moest er erg om lachen.
En ik toen ook.
Was dat nu echt het belangrijkste?

De lente is toch gekomen 
Ja!
Niet alleen, omdat het, dankzij de inspanningen van één vrouw,
de ooievaars nu wel lukte een stevig nest te bouwen,
maar vooral omdat hun aanwezigheid me zei:
'het is toch lente geworden'.
Zoveel is stilgezet: contacten, bezigheden, sport.
We zijn zó teruggeworpen op onszelf, met alle ongemak van dien,
dat je bijna zou denken dat het hier ophoudt.
Dat dit het zal zijn tot er een medicijn of een vaccin is.
Maar kijk: de ooievaars.
Kijk hun nest!
Kijk de groene bomen!
Kijk de blauwe lucht!
Kijk die andere vogels en hun lied,
hun gevecht om eten of een partner.
Een golf van hoop en troost!
Een bewijs van onverwoestbaar leven.
Van altijd weer een nieuw begin!
Of ben ik nu iets te poëtisch?

Pasen en Hemelvaart afgelast
In één van de nieuwsbrieven van de parochie stond dat
'na Pasen ook Hemelvaartsdag komende week aan ons voorbij zal gaan.'
De bedoeling van die boodschap stond erachter:
'geen activiteiten'.
En toch bleef die eerste zin in me hangen.
Is Pasen niet doorgegaan?
Wordt Hemelvaart afgelast?
Zijn het wel of niet doorgaan van onze feesten afhankelijk
van ons vermogen naar de kerk te komen?

Van een andere orde
Zoals de terugkomst van de ooievaars voor mij
dit jaar van een andere orde is,
zo mogen onze christelijke feesten dat ook zijn.
Zij drukken een diepe waarheid uit over het mensenleven:
waarvoor het bedoeld is,
waaruit je je moet bevrijden wil je leven lukken,
waar echte hulp vandaan komt,
waar je je thuis kan vinden,
hoe je kan leven vanuit geestkracht.
Die feesten zijn er, waar we ook zijn:
in ons huis, in de kerk, in het ziekenhuis,
in bed, in de caravan, in de tuin.
Ze zijn er, of we nu er vrij op uit kunnen trekken of in volledige lockdown zijn,
of we nu bidden in een gestreamde viering of  in de kerk of stil voor onszelf,
of we nu alleen zijn of samen, of alleen en toch samen of samen en toch alleen.

Niet afgelast
Op iedere plek, in iedere situatie
mogen deze feesten 'een nest bouwen' in ons leven,
een teken worden van hoop en troost,
en zijn ze een voortdurende uitnodiging
thuis te komen in het leven zoals bedoeld.

Ze worden niet eerder afgelast
dan dat alle mensen thuis gekomen zijn.