marion korenromp

Tot de kern komen  40 stiltemomenten op weg naar Pasen- deel 2 Ze kijkt me aan en zegt:  ‘wat ik echt wil, is tot de kern komen in mijn leven.  Niet meer ondersteboven van dingen die er eigenlijk niet toe doen.  Dat zou me zoveel vreugde geven!’  Ze zwijgt en zegt: ‘weet u daar wat op?’ Ik leg haar de drie kernwaarden van de 40dagentijd voor: bidden, vasten en aalmoezen geven.   Of: spiritualiteit, soberheid, solidariteit.  Geen van deze drie staat op zichzelf.  Wie vanuit zijn hart bidt , weet dat zijn waarde niet in zijn bezit zit.  Wie met minder toe kan, kan uitdelen.  Wie zich solidair betoont met kwetsbare mensen, herkent in de ander een kind van God. Ze laat het even stil en zegt dan:  ‘ik heb de meeste behoefte aan spiritualiteit of gebed, geloof ik.  Ik maak daar eigenlijk helemaal geen tijd voor.  Ja, af en toe een schietgebedje of een kaarsje in de kerk.  Maar meer eigenlijk niet. Dat ontdekken zou me veel rust geven

Ik had een droom, schreef hem op en deelde hem met de geloofsgemeenschappen van onze parochie en met de vertegenwoordigers van de PKN kerken in onze regio. Dit is de droom: 'Wat als we in de vastentijd,  van Aswoensdag tot en met de woensdag in de stille week, elke dag ergens een stiltemoment houden  waar mensen tot rust kunnen komen en samen met anderen in stilte kunnen luisteren naar een bijbeltekst? Zou dat iets zijn? Zouden daar mensen voor komen? Zouden jullie zo'n bijeenkomst willen organiseren?' Twee keer ontving ik een zaal vol mensen die dachten dat die droom wel werkelijkheid kon worden. Sterker nog: ze waren gewoon enthousiast! En nu, bijna 2 maanden later, is het rooster zo goed als rond. Er komen 40 dagen aan met 40 stiltemomenten (eigenlijk nog meer, want soms staan er 2 of 3 op een dag gepland) waarin we samenkomen rond een Bijbeltekst, die horen, in stilte overwegen, erbij in stilte bidden, en dan weer geïnspireerd

De beste wensen De kapper geeft me een stoel. Als ik zit, steekt ze haar hand uit. Ik begrijp het niet meteen en schrik een beetje. Dan flitst het door me heen: 'o, ja! Ik vergeet het al weer!' Terwijl ik haar handreiking beantwoord, zeggen we allebei: 'de beste wensen'. En we lachen.. Over tot de orde van de dag... Een nieuw jaar blijft een drempel. Hoe vaak je hem ook overgaat. Het blijft een symbolische stap, een nieuwe ruimte in. 'De beste wensen' is van harte gezegd. en tegelijk voel ik me altijd ongemakkelijk. Want wat is het beste? En wat heb ik daarvan in de hand? Het ongemakkelijke deel van me zegt: 'als ik maar gezond ben', 'als ik maar kan doen wat ik wil', Kortom: als het maar een beetje blijft zoals het is. Maar ergens in mij en in ons allemaal zitten ook nog wensen, en, naarmate we vaker de drempel naar een nieuw jaar over zijn gegaan, worden sommige ervan ook dringender: 'ga ik die ene opleiding nog doe

M. was één van de drie koningen in de vesper voor mensen met een verstandelijke beperking. Toen zij op reis gingen, werd de kerk verduisterd en was er een lichtende, bewegende ster te zien. Twee koningen volgden de ster. M. snapte meteen waar het om ging en was sneller dan de ster bij de stal van Bethlehem. Hij gaf zijn cadeau nog voordat de anderen er waren en wilde weer op zijn plek gaan zitten. Maar toen bedacht hij zich. Hij kwam weer bij het kind terug en deed zijn kroon af. Hij stond ermee in zijn handen te frummelen. Hij leek hem aan het kind te gaan geven. Maar deed het toch niet. Hij zette hem Jozef op zijn hoofd. Die haalde hem er meteen weer af toen de andere koningen aankwamen. M. kreeg hem terug, maar zette hem niet meer op. Hij kon zichzelf niet meer als koning zien. Wie heb jij ooit eerbied betoond door je 'kroon' af te nemen?