marion korenromp

Ik liep in de uiterwaarden op zoek naar mooie gelegenheden om zich herhalende patronen in de natuur te fotograferen. Voor me fonkelde het water.  Achter me bevolkten talloze dagjesmensen de dijk. Het was Pasen. Ik zag in het zand de restanten van een vuurtje en dacht aan de mensen die er kort geleden moesten hebben gezeten. Misschien hadden ze wat te vieren. Misschien was het gewoon het mooie weer. Ik dacht, omdat het Pasen was, ook aan de leerlingen van Jezus die kort na Pasen bij zo'n vuurtje aan het meer zaten. Ze hadden het vast over die laatste maaltijd, het verraad, en de kruisiging. Ze deden een nacht lang vast moeite om te begrijpen wat Jezus' verrijzenis nu precies betekende. Maar het lukte niet. Telkens het zelfde rondje. Telkens dezelfde vragen, Telkens dezelfde conclusie:  laten we maar gewoon weer normáál doen. Maar zelfs het 'normale' visserswerk lukte niet meer. Tot hun frustratie, Er was geen weg vooruit. Maar er was ook al geen

Stofnest. de kat komt terug van een avontuur buiten. Hij is een beetje verfomfaaid en op zijn rug staan twee grote plukken overeind, alsof hij er gel in heeft gestopt. Ik laat hem voor nu.  Pas de volgende dag zie ik dat het een klit is. en dat het een stofnest is geworden. Stofnesten worden bronnen van ellende. Ook als ze in je geest zitten. Soms zie ik mijn eigen boosheid niet. Ik heb iets voorbereid. De groep komt niet opdagen. Ik bel. Dan blijkt het vergeten.  Maar de toon waarop het gezegd wordt, geeft me buikpijn. Mijn verstand zegt dat het iedereen overkomt. En ik probeer een voorstel te doen om vooruit te kunnen. Dat lukt. Zaak afgedaan. De dag gaat verder. Pas thuis voel ik de buikpijn weer als ik aan de voorbije dag denk. Het klit aan me. In me. Als ik er geen aandacht aan besteed, wordt het een stofnest. Een bron van 'infecties', van het gif dat ik in andere situaties zal spugen. Nu besteed ik er aandacht aan. Zo voelt

Bijzonder zijn. Ik herinner me nog een periode dat iedereen om me heen vroeg wat ik nu eigenlijk wilde worden. Ik wist het niet zo goed. Ik zei 'iets met mensen waarschijnlijk' of 'tolk'. Maar wat ik eigenlijk voelde, was: ik wil 'bijzonder' zijn. Gezien worden. Niet vergeten worden als ik dood ging. Maar 'bijzonder' was nog geen beroep. Ik leerde in de jaren daarna mijn talenten vertrouwen. In de kerk was plek voor 'iets met mensen' en 'tolk' en dat zorgt nog altijd voor prachtige momenten van geluk en vervulling. Ondanks alles. En bijzonder? Ach.... Een paar maanden geleden deed ik een heel eenvoudige tekeningoefening In een drieluik tekende ik in het midden een gebeurtenis uit het weekend. Links ervan een gebeurtenis ervoor. Rechts ervan een gebeurtenis erna. Het ging om doodgewone dingen. Ik had wat achter de computer zitten voorbereiden. Ik had iets van de straat opgeraapt en met het bord op schoot Studio Spor