marion korenromp

Het laatste labyrint van dit project. Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar.Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer het labyrintop het terrein van Samaya in Werkhoven. Welk labyrint moest de eer te beurt vallen? Ik heb er lang over nagedacht. Ik was in Gelderland, Overijssel, Noord Holland, Noord Brabant, Utrecht. Wilde ik nog een andere provincie aandoen? Ik was bij een schaapskooi, in een kerk, bij een bezinningscentrum, in een prachtige privétuin, bij een psychiatrische instelling, in een ziekenhuis. Wilde ik nog naar een andere plek? Er is er nog één bij het Vredespaleis in Den Haag. Er zijn er nog diverse

Laad me met rust (nee, geen spelfout)! Wat doet u graag in uw vrije tijd?  Fietsen?  Een cappuccino drinken op een terras? Tuinieren?    Naar de film gaan? Dansen?   Hoeveel van die dingen doet u met plezier in uw eentje? Ik vraag dat laatste met een bijzondere reden.   Velen van ons werken en moeten er veel in presteren.  Het verlangen naar vrije tijd is groot. Maar wat doen we in onze vrije tijd?   We gaan naar feestjes. We sporten. We zien onze familie en vrienden.   Dat zijn dan nog de goede tijden.  Want in moeilijkere tijden is er ook nog de belasting van mantelzorgtaken,  de pijn van een breuk in een relatie of de zorgen om een (klein)kind.   Vrije tijd was ooit bedoeld om te herstellen van de inspanningen van het werk.   Maar eerlijk is eerlijk:  dat weekend is zo voorbij!   En wie komt echt fit terug van een vakantie vol actie en evenementen? Tot jezelf komen In één van de Evangeliën komen de leerlingen na een soort stage bij Jezus ter

Labyrint 11 (van de 12):  op een keer moet je het zelf kunnen.... Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar.Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten.  Twee maanden geleden liep ik het labyrint van Samaya in Werkhoven. Ik vertel erover aan een collega. Zij reageert enthousiast en doet het voorstel er met een groep naar toe te gaan, De deelnemers van de doorlopende meditatiegroep hebben er zin in. En dus gaan we, bij wijze van seizoenssluiting, op pad. Aan de rand van het labyrint blijkt het voor iedereen een nieuw fenomeen te zijn. De meeste hebben er zelfs nog nooit één in het echt gezien. We worden een moment stil en beg