Labyrint 11 (van de 12): op een keer moet je het zelf kunnen....

Labyrint 11 (van de 12):  op een keer moet je het zelf kunnen....
Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar.Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. 

Twee maanden geleden liep ik het labyrint van Samaya in Werkhoven.
Ik vertel erover aan een collega.
Zij reageert enthousiast en doet het voorstel er met een groep naar toe te gaan,
De deelnemers van de doorlopende meditatiegroep hebben er zin in.
En dus gaan we, bij wijze van seizoenssluiting, op pad.

Aan de rand van het labyrint blijkt het voor iedereen een nieuw fenomeen te zijn.
De meeste hebben er zelfs nog nooit één in het echt gezien.
We worden een moment stil en beginnen aan het avontuur,

Er is grote concentratie.
Alleen het geknisper van het grind is te horen.
Stap voor stap,  krrr..... krrrr.....
We voelen de wind op onze huid.
We ruiken de geuren van de boerderijen rondom.
Dan ineens  is het geknisper hard.
Iemand zet een grote stap opzij.
Een verschrikte ademhaling..
en een paar woorden.... 'ik ben verdwaald'.
Dan keert de rust terug.

Achteraf vertelt ze dat ze iemand wilde laten passeren
en dat die bereidwilligheid haar zo uit haar evenwicht bracht,
dat ze een grote stap achteruit moest zetten.
Daarna wist ze niet meer waar ze precies liep
en koos ze maar een pad.
Dat leidde haar bijna direct naar buiten.
Tot haar eigen stomme verbazing.

Het labyrint is een beeld voor onze levensweg.
Hoe doen we dat eigenlijk als we andere mensen tegenkomen op ons pad?
Gaan we meteen een stap achteruit om iemand te laten passeren?
Nemen we zelf het initiatief,
bekijken we het even om tot een stilzwijgende afspraak te kunnen komen?
En ken ik het.... van die ontmoetingen waarbij ik mijn evenwicht bijna verlies en niet meer weet waar ik ook al weer liep (of mee bezig was)?

Na afloop schrijven de deelnemers hun ervaringen op een labyrint op papier.
Er is vreugde en dankbaarheid.
Maar ook verdriet en terughoudendheid.
Zo is ook het leven.

Thuis mijmer ik nog wat na.
Waar gaat het voor mij heen met mijn liefde voor het labyrint?
Wil ik het zo ter hand nemen dat ik het kan leggen en anderen kan uitnodigen?

Ik oefen vast wat.....

Je weet het immers nooit,