marion korenromp

Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar. Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Labyrint 3 (van de 12):  de Schaapshoeve in Langenboom NB. Dit labyrint stond vanaf het begin op mijn verlanglijstje.  Het ligt op privéterrein en is voor individuen niet zonder meer toegankelijk. Ik kreeg de gelegenheid, omdat ik deze week twee studiedagen volgde in de buurt van Langenboom en een labyrint lopen goed in dat dat programma paste. Het labyrint is een zogenaamd zeven paden labyrint: Even ter vergelijking:  zo ziet het labyrint er in Chartres uit: Daar zit een hele geschiedenis achter, maar voor de oefening die wij

Een aantal jaar geleden is het al weer. De koster zette me de kerk uit. Hij vond het welletjes geweest. De laatste koffiedrinkers maande hij tot enige spoed. En ik was er één van. Bij de deur bood ik hem aan nog even bij het opruimen te helpen. Maar dat aanbod wimpelde hij vriendelijk af. Niet nodig. Bovendien:  niets was voor hem mooier dan een lege kerk waar hij in zijn eentje wat kon 'rommelen'. God was dichtbij. Maar ook zijn overleden ouders die hij, zelf ook al op leeftijd, nog altijd miste. Dat moment is me altijd bijgebleven. Ik dacht dat kosters praktische mensen waren. Die met stoelen schuiven, papieren neerleggen, de sacristie op orde houden, de klokken luiden en al die andere dingen doen die bij hun 'to do' lijstje horen. En die, als ze gezelligheid hoog in het vaandel hadden staan, alle tijd hadden. En die, als dat niet hadden, na afloop snel naar huis wilden. Maar misschien is dat wel gedoe wel typisch voor pastores in de kerk. We kome

Wil je een boek schrijven? Doe het. Begin vandaag nog.  Dat is mijn oprecht advies. Het is leuker dan jarig zijn. Veel leuker. De geschiedenis van mijn boek begon bij de jaarwisseling van 2016-2017. De Hema bood aan om van je Facebookberichten van het jaar dat bijna afgelopen was, een fotoboek te maken. Dat leek me leuk.  Je kon niet veel kiezen.  Het was alle teksten of geen teksten. Alle plaatjes of geen enkel plaatje. Alle video's  of geen video. Maar ik kreeg een idee toen ik met dat boek in handen stond. Misschien kon ik van de  beste teksten die ik op Facebook publiceerde wel een mooi cadeauboekje maken. Ik kwam bij Boekengilde terecht. Ze lieten me soorten papier zien. Ik mocht kiezen. Ze gaven de mogelijk het verschil te zien tussen matte en glanzende foto's en ik kon kiezen. Ze zetten alle (hoop ik) punten en komma's op de goede plek. Ze confronteerden me met inconsequenties in woordkeus en stijl en weer mocht ik kiezen. Zeven versies gingen er op en neer.