labyrint 17 (Nijmegen): waag jij de sprong?
Zondagmorgen 27 februari Voorafgaand aan de lunch dwaal ik wat door de stad. Ineens herinner ik me het 'waterlabyrint'. Google Maps stuurt me er feilloos heen. Het is nog koud langs het water. Later zullen we in een hoekje in de zon onze jassen uittrekken, maar hier trek ik de rits van mijn jas helemaal dicht. Als ik het labyrint nader, zie ik een vader met twee jonge kinderen. Ze houden de ingang bezet. Corona zit nog zo in mijn systeem, dat ik ook niet aandring en van een wat grotere afstand ga kijken. De kinderen lopen geen labyrint, ze springen het. Ze lopen geen cirkelende afstand, ze nemen de korte weg naar het midden en beschouwen het water als slootjes waar ze overheen kunnen springen. Voor de jongste is het echt nog een opgave die alle concentratie vraagt. Voetjes bij elkaar, schuiven naar het randje, wiebelen en afstand inschatten en dan 'hoepla'. Het grappig is: ze telt af. 'eentje minder' roept ze steeds tussendoor. 'weer eentje minder' '