marion korenromp

Je talent is je volle vermogen  dat in je schuilt om iets tot stand te brengen waar een ander wat aan heeft. Dat is de definitie die ik in een eerdere  blog  opschreef Klant Je talent is op een ander gericht, zegt deze definitie. Er moet een afnemer zijn: een situatie, mensen die om jouw talent verlegen zitten. Is die situatie er niet,  of wordt niet gezien wat er echt gebeurt, zijn er geen mensen die jouw talent nodig hebben, dan kan je ook niet zoveel met je talent. Zij was midden 50. Manager in het ziekenhuis. Haar talent bleek:  verwelkomen. De volgende vraag luidde:  'wie zijn de anderen die iets aan dat talent hebben in het ziekenhuis?' Die vraag was nog  niet zo gemakkelijk te beantwoorden. Achter de computer?  Ze kon het niet bedenken. In de dagelijkse overleggen?  Daar zat te veel routine en analysewerk in naar haar idee. In de functioneringsgesprekken?  Daar kon ze wel iets aanwijzen. Maar ze vond het zelf weinig overtuigend. Toen ze d

Er zijn talenten die in de familie zitten. Muzikaliteit bijvoorbeeld. Of dat lijf dat sporten tot op hoge leeftijd mogelijk maakt. Er zijn talenten die je voorgedaan hebt gezien. De kunst dingen te verwoorden is terug te voeren op de discussies aan de eettafel vroeger. Of het in elkaar knutselen van dingen dateert al van de tijd dat je uren bij je vader in de schuur was en zag wat hij deed. Maar het talent van 'de onvergetelijke workshop ' van wie heb je dat? wat voor talenten?  Het zijn talenten met woorden als. verwonderen, kweken, verbinden, laten stralen, verzachten, voelen of het klopt, verwelkomen, compassie. Je bént ze meer dan dat je ze hébt. Ze zijn echt een kleur van je wezen in zijn krachtige, lichtgevende vorm. Jij op je mooist. Jij het meest jezelf. Maar het is er ook eerder dan jij. Je herkent het in je leven. Of iemand wijst het voor je aan. Dan pas kan je het ter hand nemen. Als je wil. Want soms wil je het niet.. Soms wil j

Het vervolg op een onvergetelijke workshop. Na die onvergetelijke workshop wilde ik maar één ding: zelf talentgesprekken voeren. Ik werd leerling. Er kwamen een heleboel andere  kringen... Ik deed een stapel oefeningen... .. We zijn een paar jaar verder... Nu voer ik zelf talentgesprekken. Hoe werkt dat? Je kan twijfelen over je talent en het er daarom eens over willen hebben. Je kan ook komen als je denkt:  'wat maakt nu dat ik zó op mijn plek zit?' Zíj kwam, omdat het allemaal zo goed lukte. Ze is een jonge vrouw, nog geen dertig. Ze is aan het werk als seksuologe. Ze is deskundig. Haar spreekuren zitten vol. Ze krijgt veel lof. De meeste patiënten zijn van haar ouders' leeftijd. Maar ze heeft eigenlijk nog nooit een opmerking over haar leeftijd gehoord. Het gaat 'echt super gemakkelijk!' Al die patiënten vertrouwen in het eerste spreekuur al hun moeilijkheden aan haar toe. Wat is haar geheim?  Dat wil ze zelf ook w

Onze diepste angst is niet dat we dingen niet kunnen. Onze diepste angst is dat we zo krachtig zijn dat we boven onszelf uitstijgen. Het is ons licht en niet onze duisternis dat ons het meest beangstigt. We vragen ons af:  wie ben ik om geniaal, knap, getalenteerd of bijzonder te zijn? Of wel... wie ben jij om dat niet te zijn? Je bent een kind van God. We namen deel aan dezelfde workshop die ons beloofde dat we dat ene talent zouden vinden dat we niet alleen hadden, maar met heel ons wezen waren. Hij was ook een deelnemer. Nou ja, deelnemer. Hij had het vooral druk. Zo druk dat hij zijn werkkleding niet uit had gedaan. Hij zat nog strak in het pak. Stropdas. Glimmende schoenen. Haren goed gekamd. Hij was in de eerste uren vooral aan het telefoneren. Op de gang. Bij de koffie. In zijn kamer. Tot ergernis van de hele groep. Met een boterham in zijn hand en de telefoon in de andere verklaarde hij: 'dit móet.  Het is een order voor ons bedrijf. Ik ben de enig

Maria labyrint in Wernhout Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar.Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer het labyrintop het terrein van Samaya in Werkhoven. Over de grens? De maand mei is zomaar voorbij gegaan. Geen labyrint gezien.  Vakantie. Auto stuk. Te warm. Maar nu, in juni, pak ik de draad weer op. Op deze prachtige ochtend vertrek ik naar het Maria labyrint in Wernhout. De tomtom stuurt me over Hazeldonk, België in. Ik schrik er even van.  Heb ik het goede Wernhout ingetypt? Maar een paar kilometer verder, zijn de Nederlandse, blauwe borden weer in zicht. Zundert staat er op. Die afslag  

Ik stond in een rij voor een   loket. Toen gebeurde het. De jongeman die aan de balie stond, begon boos te roepen: ‘waarom wilt u mij niet helpen?’  Nog een keer riep hij: ‘iedereen stuurt me naar een ander!  In wat voor land leven we toch? Je moet eerst iemand wat aandoen voordat je hulp krijgt!’ Hij hoorde nog een keer en nog een keer: ‘wij kunnen u niet helpen.’ Op de vraag: ‘oké, wie dan wel?’ hoorde hij alleen maar: ‘dat moet u zelf  uitzoeken!’ Ook al wist ik niet wat het probleem was, toch had ik medelijden met de man.  Ik hoorde hoezeer hij verlangde naar  iemand die begreep in wat voor shit hij zat. Zijn roepen was een smeekbede: ‘laat me niet vallen.’ De mensen achter het loket hadden misschien wel gelijk, wie weet het. Maar er werd hem geen hand gereikt, geen vinger zelfs. Allemaal onder het motto: ‘hier zijn we niet voor.’ Daar bleef het bij. Dus moest de jongeman het inderdaad zelf gaan uitzoeken. En dat ging dus