marion korenromp

Het is een zooi.  Het blijft een zooi.  Nietwaar?  Twee keer gingen we de laatste maanden naar de stembus. En twee keer hoorden we boze kiezers die hun gal spuwden over slechte zorg, grote aantallen immigranten,  het al dan niet waar zijn van de klimaatcrisis, en de fraude van 'die daar' in het systeem. Laat me voorop stellen dat er echte zorgen zijn. Dat mensen echt gedupeerd kunnen worden en het slachtoffer worden van mijn of jouw handelen. Maar er zijn ook mensen die boos zijn om een verhaal dat enkel in hun hoofd zit. Als ik het verhaal letterlijk neem, begrijp ik er niets van. Ik prik het in één zinnetje door. Wat is het toch dat mensen boos zijn op 'die daar', maar in het dagelijkse leven nog nooit door hen ook maar een seconde zijn gedwarsboomd, bekritiseerd, ondervraagd of wat dan ook? Van de week las ik dat daar een naïef verlangen onder ligt dat alle mensen delen. Dat is het verlangen naar een perfecte, rustige, vredige wereld. Een

Zegen voor de kinderen van groep 8 Zegen voor jou met je grote krullen, dat ze altijd mogen blijven dansen. Zegen voor jou met je slappe lach, dat het leven vaker zo spannend mag zijn. Zegen voor jou die 6 boterhammen in 2 minuten at, mag je honger naar vrede hierop lijken . Zegen voor jou met pijn in je knieën. Je weet nu al  van de moeite van groei. Zegen voor jou de kleinste in de klas. Zegen voor jou de verlegenste van de klas. Zegen voor jou die stond te dromen, groei. Groei. GROEI in het leven. Zegen voor jou met in je hart zo'n gemis, Zegen voor jou die je zelf zo stom vindt, Zegen voor jou die met de CITO verraste. Zegen voor jou op de school die je niet wilde. Zegen voor jou die kan zingen als geen ander. Zegen voor jou met je zorg voor mensen. Zegen voor jou de gangmaker, de feestvierder, de voetballer, de verbinder, de verzoener, de stille meid met ongelooflijk talent. Zegen voor jou in je eerste Ramadan, zegen voor jou die je beweegt buiten de hokj

Wat wil ík nou? Die vraag komt de laatste weken  regelmatig langs. Een moeder die haar laatste kind uitzwaait. Eindelijk!  Maar ook:  wat wil ík nou? Een studente lijkt niet te gaan passen in 'het druk bezette bestaan van een ziekenhuisspecialist' maar geneeskunde heeft haar hart. Co--schappen moeten.  De dagen zijn vol. Het patroon is uitgestippeld Maar.. wat wil ík nou? Een echtpaar in crisis. Hij verwijt haar het één en ander  en niet zonder reden. Zij denkt:  wat wil ík nou? Van alle kanten wordt ons aangeraden ons hart te volgen. Maar wat als ik in de war ben, als er tegenstrijdige dingen zijn die ik allebei wil, wat als ik vind  dat iemand anders me maar moet zeggen wat mijn hart wil. 'Je moet het echt zelf doen' , zei iemand me ooit. Ik werd toen doodsbang. Wat als ik het verkeerde kies? Wat als ik helemaal niet kies? Ik liep in de mist, ik draaide rondjes  en vermoedde een afgrond. Als ik even niet oplette, zou ik erin vallen. Daarvan was ik ov

Het is 75 jaar na de bevrijding en nog altijd zijn er nieuwe verhalen te vertellen over die jaren. Dit verhaal bijvoorbeeld: De opa en oma van een bekende hadden een eigen zaak in de oorlog. Boven de zaak lieten ze in 1943 een bevriend, joods echtpaar onderduiken. Ze vonden het geen heldendaad. Helemaal niet. Het risico dat ze namen, hoorde erbij. Ze waren vrienden, namelijk. En dan doe je dat voor elkaar. Een paar maanden later stierf de man van het echtpaar plotseling. Gewoon in zijn stoel boven de zaak. Zijn hart had te veel te lijden gehad  onder alles wat in die oorlogsjaren gebeurd was. Opa ging gauw kijken, maar er was echt niets meer aan te doen. Nu hadden ze dus niet alleen een kersverse weduwe boven, maar ook een dode. Wat nu? Met de knecht bedachten ze dat ze het lichaam 'netjes' kwijt moesten. Ze vouwden het in de bakfiets waarmee bestellingen rondgebracht werden en reden de stad uit, op weg naar de boerderijen. Tegen de avond legden ze het dode l