4 mei

Het is 75 jaar na de bevrijding
en nog altijd zijn er nieuwe verhalen te vertellen over die jaren.
Dit verhaal bijvoorbeeld:

De opa en oma van een bekende hadden een eigen zaak in de oorlog.
Boven de zaak lieten ze in 1943 een bevriend, joods echtpaar onderduiken.
Ze vonden het geen heldendaad. Helemaal niet.
Het risico dat ze namen, hoorde erbij.
Ze waren vrienden, namelijk.
En dan doe je dat voor elkaar.

Een paar maanden later stierf de man van het echtpaar plotseling.
Gewoon in zijn stoel boven de zaak.
Zijn hart had te veel te lijden gehad  onder alles wat in die oorlogsjaren gebeurd was.
Opa ging gauw kijken, maar er was echt niets meer aan te doen.
Nu hadden ze dus niet alleen een kersverse weduwe boven,
maar ook een dode.

Wat nu?
Met de knecht bedachten ze dat ze het lichaam 'netjes' kwijt moesten.
Ze vouwden het in de bakfiets waarmee bestellingen rondgebracht werden
en reden de stad uit, op weg naar de boerderijen.
Tegen de avond legden ze het dode lichaam in een greppel neer en gingen naar  huis.

Maar dat was geen 'nette'  begrafenis.
Opa lichtte een politiecommandant in.
Eentje van wie hij wist dat hij aan de goede kant stond.
Hij meldde dat de dode, Joodse man daar en daar in de greppel lag.

De politieman lichtte enkele agenten in.
Die gingen kijken en namen het lichaam mee.

Daarna bleef het stil.
Maanden. Nog ruim een jaar.
Opa hield rekening met represailles,
Een huiszoeking of erger.
Maar dat kwam allemaal niet.

De vraag wat er met het lichaam van de onderduiker gebeurd was, bleef natuurlijk knagen.
Aan de weduwe misschien nog wel het meest.
Na de bevrijding ging opa op zoek.
Al snel ontdekte hij dat zijn vriend begraven lag
op een joods kerkhof in de stad,
Met naam en toenaam.
En dat in 1943,

Sometimes your only available transportation is a leap of faith .