marion korenromp

Mijn naam Ik doe mee aan een zeven dagen challenge . Niemand noemt het zo, hoor. Maar toch: ik doe zeven dagen, met honderden anderen, dezelfde dagopening. Meteen nadat de wekker is gegaan, of, in mijn geval, de kat me heeft wakker gemaakt, pak ik mijn  ipad. Ik start het geluidsfragment dat de avond ervoor naar me is gestuurd en ga beginnen. Ik voel mijn lichaam. Ik word wakker. Ik volg mijn adem. In, tel rust, uit, tel rust... Dan zeg ik mijn naam, mijn eigen voornaam, van binnen. Ik luister naar het noemen van mijn naam. En ben telkens verbaasd: ik word geroepen! Nog voordat anderen mijn pad kruisen (goed, op de kat na), nog voordat ik mijn mijn to-do lijstjes herinner en weer weet heb met wie ik deze dag ga praten en werken, is er mijn naam, What's in a name? Ik ben....  in mijn naam. Mijn wezen...  in mijn naam. Mijn bestemming..... in mijn naam. Liefde....  in mijn naam. Het maakt alles anders. De dag komt niet naar mij toe. Ik ga naar de da

Vandaag moet ik weer aan Sara denken. Sara was een volwassen vrouw. Ik was een student. Ik ging mee als vrijwilliger op een vakantiereis van het Rode Kruis. Sara was daar gast. Iedereen was graag bij Sara. Maar ze kon niet praten. Ze kon niet zitten, ze kon zelf niet eten. Ze kon eigenlijk niets. Haar lichaam was helemaal spastisch. Haar karakter was vrolijk. Ze kon genieten. Ze kon laten weten als ze wat wilde. Je stelde een vraag. Zij knipperde 'ja' of 'nee' met haar ogen. Op een middag was er tijd over en dus peilden we bij bezoekers of er nog speciale wensen waren. Al vragend en knipperend kwamen we er achter dat Sara in het zwembad wilde. Dat organiseerden we voor haar. Ze kreeg een badpak aan. Zes mensen stonden aan de kant. en lieten haar voorzichtig het water in glijden. Daar stonden we weer met zes mensen klaar om haar op te vangen en in het water te laten drijven. Onder mijn handen voelde ik haar ontspannen. Een zucht. Een lach. De a

heilige Ontmoeting Ik was te gast bij een werkgroep die zich het afgelopen werkjaar had gewijd aan de vitaliteit van hun geloofsgemeenschap. Het waren tien heel uiteenlopende mensen: kritische mensen en volgzame types, praters en doeners, pelgrims en thuisblijvers, beginners en mensen op leeftijd, bestuurders en lectoren. Wat zij samen in een jaar hebben gedeeld, hoe ze bij elkaar zijn gebleven, wat ze hebben ondernomen en hoe ze dat in alle variaties hebben beleefd, hoe ze hebben gewacht of juist hebben doorgepakt, het is een voorbeeld van kerk-zijn. Wat ze vonden, is:  ontmoeting.  Pardon: Ontmoeting. Met een hoofdletter dus. Ze willen de komende jaren gaan staan voor heilige Ontmoeting. Kan je voelen dat dat je brengt buiten de gewone gang van zaken? Dat woord moest de wijde wereld in. Ze deelden het met de grote geloofsgemeenschap waar ze bij horen. Daar hoorden ze:  'mooi, maar dat doen we toch al?' Ze huurden een kraam op de markt en vroegen: