marion korenromp

Een jaar geleden kreeg ik bezoek van een bekende. Er lag een haakwerkje naast mijn stoel. 'Goh', zei ze, 'haak je in de baas zijn tijd?' Ik reageerde een tikje beledigd. 'Nou', zei ze,  'ik zou maar eens googlen op  'christelijk haken. Je weet het nooit.' Een week later was 'de sjaal van barmhartigheid' geboren. Zo'n sjaal maak je met iemand in gedachten die wel wat extra aandacht kan gebruiken.  In de vorm, de kleur en het patroon laat je zien wat je voor die ander wenst. Drie rondes zitten er bijna op. In totaal hebben zo'n 50 deelnemers gewerkt aan omslagdoeken en sjaals. Wat is er nu christelijk aan? Ik kan dat niet precies beantwoorden.  Ja,  er brandt een kaars. Ja, we bidden. Maar is dat alleen al genoeg? - het heeft iets te maken met de sfeer van stilte.  Dat was de eerste keren zo. Maar voor de mensen van Marienstein is stilte allereerst verbonden aan eenzaamheid. Die willen juist praten - het hee

Toch goed genoeg.... Ze hingen aan zijn lippen, die toehoorders van Jezus. Ze gingen helemaal op in wat Hij zei. Zozeer, dat ze hun magen niet voelden knorren. De leerlingen van Jezus zijn bezorgd en zeggen: ‘laten we stoppen, want dan kan iedereen voor het donker nog eten kopen en een slaapplaats vinden.’ Lekker praktisch ingestelde mensen. Maar Jezus wil dat zijn leerlingen die honger zelf stillen. ‘Hoe kan dat nu?’,  vragen zij, ‘we hebben maar vijf broden en twee vissen. Dat is niets voor zoveel mensen!’  Ze verwoorden wat wij ook voelen als we tegenover een te groot probleem worden geplaatst. Wat  kunnen we doen aan foute kledingfabrieken in een ver land, aan onterechte ontslagen dichtbij? Wat kunnen we doen wanneer we een flatgebouw zien branden als een fakkel of horen van 14 jarige, vermiste meisjes? We hebben onze goede wil bewuste keuzes te maken. We geven soms een tientje. Je plaatst een hartje onder het bericht van een overlijden. Maar dat is toch vaak niet meer d

J aren geleden belden een paar kinderen aan.  Ze gaven me een krans van paardenbloemen als dank voor mijn hulp bij hun eerste communie. Ze vroegen of ze het onkruid uit de tuin mochten halen. Dat mocht. En ik deed mee.  Toen we aan het werk waren, kwamen er nog een paar klasgenootjes bij. Zes kinderen waren er, de helft katholiek en de andere helft islamitisch. Het gesprek ging meteen over God. Wie is Hij? Wat kan Hij allemaal? De katholieke kinderen dachten dat God een soort supermens was die alles kon. De islamitische kinderen zeiden dat je dat helemaal niet kon weten. Zij hadden geen plaatjes, maar wel een snoer met 99 namen voor God. Ze zeiden het rijtje Arabische namen op, maar werden door hun katholieke klasgenootjes onderbroken: als je van God dan geen beelden mocht maken, hoe wist je dan dat al die namen wél goed waren?  Die middag ontdekte ik opnieuw hoe weinig we zeker kunnen weten van God. En hoe we tegelijk vermoeden: Hij bestaat wel.  God is een mysterie. We kunnen on

Gisteren kwamen de remonstranten met het voorstel om tweede Pinksterdag op te geven en van het Suikerfeest een vrije dag te maken. De reacties waren niet mals. Mensen beroepen zich op het feit dat 'we toch een christelijk land' zijn. 'Maar wat doet u dan voor religieus met Pinksteren?' luidde de wedervraag. Het antwoord luidde....  'eeeh.........maar het is gewoon van de geschiedenis.'  Er is veel bijna vergeten. Daarom adopteer ik Pinksteren....  Hoe krijg ik de boel op gang? De vraag  speelt in de formatie. Ze speelt op het voetbalveld. Ze speelt bij de uitvoering van de klimaatakkoorden.  Ze speelde ook in een training met collega's. We hadden net gegeten. We zaten weer veilig achter onze tafels. Toen kregen we de opdracht binnen een uur een feest te organiseren  voor onszelf en onze begeleiding.  'Moet dat?' was de eerste vraag. Ja, het moest. Het grootste deel van de groep wilde niet. Er werd gemopperd en nagedacht h