marion korenromp

Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar. Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Het hele weekend heb ik al een liedje  in mijn hoofd: 'Return again to the land of your soul',  Het past bij de week die achter me ligt: bezigheden, twijfels, niet vervulde verwachtingen. Ik kan er een heel verhaal over schrijven. Maar wat als ik niet vanuit mijn gepijnigde ik zou reageren, maar vanuit 'the land of my soul'? Op zondag is er familiedag. In de buurt ervan is een spiksplinternieuw labyrint, zo heb ik op internet gelezen. Ik zet koers naar de Borkeldweg 17 in Markelo. Het bord aan de weg is helder, alleen..... er

Gisterenavond   kwamen  vrijwilligers en voorgangers van de werkgroep vesper voor mensen met een verstandelijke beperking bij elkaar. Zo'n avond bestaat uit ontmoeting, een maaltijd, en een vesperviering voor onszelf. Dit jaar zullen we vertellen over 'kinderen in de bijbel'.  Het begon met dit verhaal en deze overweging  Lezing Johannes 6,1-15. Daarna begaf Jezus zich naar de overkant van het meer van Galilea , bij Tiberias. Een grote menigte volgde Hem, omdat zij de tekenen zagen die Hij aan de zieken deed.   Jezus ging de berg op en zette zich daar met zijn leerlingen neer.   Het was kort voor Pasen, het feest van de Joden.   Toen Jezus zijn ogen opsloeg en zag dat er een grote menigte naar Hem toekwam, vroeg Hij aan Filippus: “Hoe moeten wij brood kopen om deze mensen te laten eten?”   – Dit zeide Hij om hem op de proef te stellen, want zelf wist Hij wel wat Hij ging doen. –   Filippus antwoordde Hem: “Wil ieder ook maar een klein

Het kruis Kerk-rondleiding met groep 4. Ik aarzel of ik de kruisweg van begin tot einde zal laten zien. De beelden in de kerk zijn best expliciet. Er is bloed te zien, bijvoorbeeld. Ik doe het toch. De kinderen kijken immers jeugdjournaal. Ze spelen games op hun computer. En ik ben er toch bij? De kinderen zijn nieuwsgierig. Ze stellen vragen. Of je van spijkers in je handen dood kan gaan. En hoeveel pijn dat doet. Ze zijn onder de indruk van het kruis en beslissen samen dat Goede Vrijdag dan nooit meer Goede vrijdag mag heten, maar voortaan zwarte vrijdag is.  Aan het einde van de dag krijg ik een telefoontje van een ouder. Wat of mij bezielt om zulke beelden te laten zien. Mijn weerwoord geldt niet:  'computerspelletjes zijn niet echt en het jeugdjournaal gaat over dingen ver weg.' En nee..... het hoeft nooit expliciet benoemd te worden. Ook niet straks bij het vormsel. Het kruis. Soms even licht de verschrikkelijke werkelijkheid ervan weer op. Het gaat in eerste insta