labyrint 2: Borkeld in Markelo

Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar. Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten.

Het hele weekend heb ik al een liedje in mijn hoofd: 'Return again to the land of your soul',  Het past bij de week die achter me ligt: bezigheden, twijfels, niet vervulde verwachtingen. Ik kan er een heel verhaal over schrijven. Maar wat als ik niet vanuit mijn gepijnigde ik zou reageren, maar vanuit 'the land of my soul'?
Op zondag is er familiedag. In de buurt ervan is een spiksplinternieuw labyrint, zo heb ik op internet gelezen. Ik zet koers naar de Borkeldweg 17 in Markelo. Het bord aan de weg is helder, alleen..... er staat geen labyrint bij genoemd.

Ik zet de auto er toch maar neer. Er staat een meneer te posten. Hij weet het ook niet, terwijl hij toch elk weekend hier wandelt. Hij typt mijn informatie in, en wijst naar een huis aan de achterkant van de dagcamping. Daar moet het zijn. Als hij zo alles in zijn auto heeft staan, komt hij ook even kijken. Het hek voor het huis is op slot. Het paadje linksom eindigt bij een schuur. Als ik de weg rechtsom neem, is de meneer er ook. Ja,  daar achter in de tuin staan stenen omhoog.  Dat moet het zijn! Hij zegt me gedag en vertrekt.  Ik sta erbij en denk:  'ja, het zijn stenen in een formatie. Maar het lijkt in de verste verte niet op de foto die ik op internet vond.'
Terug op de parkeerplaats spreek ik meerdere mensen aan. Ze wandelen er elk weekend, vertellen ze, maar een labyrint, nee...... nooit gezien.  'We hebben hier ook geen mais. Dan moet je die kant op'. 'Wat is het eigenlijk, een labyrint?'  'Return to the land of the soul'.  Zou het inderdaad  zo moeilijk zijn?
Als ik besluit de foto's op mijn telefoon op te zoeken en die aan de eerstvolgende wandelaars laat zien, herkennen ze de schapen:  'aha,  de schaapskooi!!!

Die is daar het bos in, er staat een auto en dan rechts.' We zijn een half uur verder en voor het eerst denk ik dat ik er naar toe loop. Op die paar honderd meter er naar toe komen mensen die het eerder niet wisten me tegemoet. Ze hebben het gevonden. Achter de schaapskooi!. 'Godogodogod dat we dat niet wisten.'
Met een zucht van opluchting leg ik het laatste stukje af. Een stap het pad af, door de opening tussen de bomen door en daar is het dan.

.
Met de eerste stappen in het labyrint voel ik dat ik het warm krijg. Is het van de inspanning? Is het de zon die doorkomt? De energie van de plek? Ik vergeet het allemaal. Stap voor stap loop ik naar het midden. Daar sta ik dan. Hier en nu. Geen gedachten aan de week achter me. Geen gedachten over de familiedag in de komende uren.  Ik ben er. Tussen bomen en hei. Opgericht tussen hemel en aarde. In een zekerheid van een andere orde. Zou dit het zijn:  'the land of the soul'?