marion korenromp

Vakantieverhalen   De zomervakantie is voorbij.  We treffen elkaar weer op de plekken waar we leven en werken.  Regelmatig zal de vraag 'wat heb jij gedaan deze zomer?' klinken.  Onze verhalen zullen gaan over vakantiehuisjes en tenten, grensverleggende avonturen en mislukkingen.  We zullen antwoorden met 'niets', of   'we hebben er alles uitgehaald.'   Geen feestje  Naar vakantieverhalen luisteren is lang niet altijd een feestje.  We zijn zelden elkaars gelijken als we vertellen.  Onbewust willen onze verhalen bewondering of medelijden wekken. En dit kennen we toch ook: 'Kom een keer eten, dan laat ik je de foto's zien! ' 'Doen we'.  Kreun. Maar nu nog niet.   Anders Het kan anders. Ik las deze raadgeving in de bijbel. Ze staat in Jezus Sirach 37, 13-14.17-18 Geef ook acht op de raad van uw eigen hart. Want geen mens verdient zozeer uw vert

In 1993 sloot ik me met een aantal anderen aan bij de maristen, een toen ook al kleine congregatie. Ik kende ze van mijn middelbare school in de Achterhoek. En het contact was gebleven tijdens mijn studiejaren. Tegen het einde daarvan,  toen het werken in de parochie in beeld kwam, spraken wij een belofte uit om in ons leven van alledag de spiritualiteit van maristen te beleven. Ik vond al snel houvast en inspiratie in deze tekst van een franse pater marist. Die was in 1993 spiksplinternieuw. Hij raakte ons aller harten. Het is zo'n tekst die zoveel zegt, dat je het niet ineens allemaal kunt bevatten, laat staan in praktijk kan brengen. Maar hij is er nog steeds. Ook na bijna 25 jaar parochiewerk lees ik hem nog altijd. Spreekt hij ook jou aan? Laat hieronder eens weten welke zin je zou willen onderstrepen!  Hier komt hij:   'Ik zou een pleidooi willen houden voor een mariale kerk, niet voor een kerk die maar processie organiseert of beelden inzegent, maar v

Het nieuwe seizoen (en ik zie er tegenop). De vakantie nadert zijn einde. Het nieuwe seizoen staat voor de deur. Ik zie er een beetje tegenop, merk ik. Het is de haast die me parten speelt. Nee, niet het rennen van de ene naar de andere afspraak, maar de haast in de vergadering zelf. In een vergadering ontspint zich bijv. een gesprek als dit: 'Het aantal communicanten loopt toch wel erg terug'. 'Ja, dat is zo. Weet je: vroeger waren de scholen tenminste nog katholiek.' 'Dat bedoel ik. Toen deden ze er tenminste nog wat aan.' 'Zullen we eens om een overleg met de directeuren vragen?' 'Wat gaan we dan zeggen?' 'Nou, dat ze er maar eens wat aan moeten doen,  anders moeten ze dat r.k. er maar afhalen.' En de datumprikker gaat uit. In een locatie-raad gaat het zo: 'NN van de vormselcatechese heeft aangegeven dat ze gaat stoppen.  Ze heeft het en jaar of 10, 12 gedaan, denk ik. We moeten haar nog bedanken.' 

Telefoontje onder etenstijd Dat hij net na 17 uur belde, de eerste pan stond net op het vuur: het is hem vergeven. Dat hij geheel volgens het script me uitvoerig bedankte voor mijn jarenlange, trouwe donateurschap, en na de complimenten eenook gescript stilte liet vallen zodat ik 'dank je wel' kon zeggen voor zijn dank je wel: dat toneeltje is hem vergeven. Dat hij me toen min of meer opzichtig leidde naar de crisis die hij onder mijn aandacht wilde brengen (maar ik wist er toch meer van dan hij): het kon de pret van het contact niet drukken. Toen werd het spannend. Want de crisis vroeg extra inspanningen van zijn organisatie en daarmee dus extra financiën. Of ik zo goed wilde zijn daar aan bij te dragen. Dat wilde ik. Heel mijn maandelijkse bijdrage mocht wat mij betreft naar de crisis. Maar dat kon niet.Mijn geld ging naar alle andere projecten van het goede doel. 'Nou, dan doe je een herverdeling als het zo'n grote crisis is dat jullie er we

Bij het jaarlijks persmoment aan het begin van de zomervakantie werd aan koning Willem-Alexander en aan koningin Maxima gevraagd wat zij van de vakantie verwachtten. De koningin antwoordde toen dat ze hoopte op 'goede gesprekken' om (opnieuw) te ontdekken wat er 'in die koppies allemaal omgaat'. Misschien delen we die ervaring. Het gewone leven is druk.  Ieder heeft zijn eigen ding. Maar in de vakantie, als het wat rustiger wordt of als er geen Wifi is hoog op de berg, dan komt er ruimte voor een echt gesprek. Over dingen die er toe doen. Over geloven misschien wel. Wanneer praat je daar nu over van hart tot hart? Over wat het je mogelijk geeft. Maar misschien nog meer over wat je er moeilijk aan vindt. In gesprekken met mensen die daarover iets delen als ze eenmaal weer thuis zijn hoor ik vijf goede redenen om niet (meer) te hoeven geloven. Z e  klinken zo: 1) 'Als geloof en verstand met elkaar concurreren, kies ik voor verstand. Dat h