telefoontje onder etenstijd

Telefoontje onder etenstijd

Dat hij net na 17 uur belde,
de eerste pan stond net op het vuur: het is hem vergeven.
Dat hij geheel volgens het script
me uitvoerig bedankte voor mijn jarenlange, trouwe donateurschap,
en na de complimenten eenook gescript stilte liet vallen
zodat ik 'dank je wel' kon zeggen voor zijn dank je wel:
dat toneeltje is hem vergeven.
Dat hij me toen min of meer opzichtig leidde
naar de crisis die hij onder mijn aandacht wilde brengen
(maar ik wist er toch meer van dan hij):
het kon de pret van het contact niet drukken.

Toen werd het spannend.
Want de crisis vroeg extra inspanningen van zijn organisatie
en daarmee dus extra financiën.
Of ik zo goed wilde zijn daar aan bij te dragen.
Dat wilde ik.
Heel mijn maandelijkse bijdrage mocht wat mij betreft naar de crisis.
Maar dat kon niet.Mijn geld ging naar alle andere projecten van het goede doel.
'Nou, dan doe je een herverdeling als het zo'n grote crisis is dat jullie er wel op in móeten spelen?',  stelde ik voor.

Dat stond niet in zijn script.
Daarom kreeg ik er geen antwoord op.

Hij stelde zonder aarzeling een verdubbeling van mijn maandelijkse bijdrage voor.
'Nee'.
Hij ging naar 175%. Dit tweede voorstel werd als een prachtig cadeautje verpakt.
 'Nee. U mag heel mijn huidige bedrag naar deze crisis sturen.'
'Nog, heel even mevrouw, wat als we er X van maken?
Dat is maar €1,50 per maand meer dan nu. Dat wilt u toch wel?'
'Nee.'
'Net waren we het er nog over eens dat deze crisis aandacht verdient!'
'Vind ik nog belangrijk.'

Zijn toon veranderde plotseling:
'Wilt u misschien uit het systeem, zodat u nooit meer gebeld wordt?
U klinkt ineens zo geïrriteerd!'

'Ja.

Nee, wacht:  nee.
Ik wil gewoon geven.
Als het systeem vindt dat het moet,
wil ik toestemming geven dat het geld dat ik al geef naar de acute crisis mag.
Meer niet.

Maar wat ik vooral wil:  geen onderhandeling over deze zaken.
Het gaat over zieke MENSEN
niet over een tweedehands auto!
Hoort u dat?'

'Fijne avond, mevrouw',
En weg was hij.