marion korenromp

Mag de deur weer open?  Gisteren moest ik er even uit. Een noodzakelijk wandelingetje naar de dierenarts. Ik liep langs de winkelstraat en schrok: het was er gewoon druk. Op facebook zie ik berichtjes: mag je nu wel of niet afspreken om met een vriend ergens te gaan wandelen. als je daarvoor eerst een uur in de auto moet? En de eerste uitnodiging ligt er al weer om 'gewoon' te komen vergaderen, zonder aanpassingen, zonder 1.5 meter regel. We willen de deuren weer openen en er op uit gaan. We willen andere mensen weer aanraken, knuffelen, huggen We willen weer 'gewoon'! Het verplicht binnen blijven loopt op zijn eind. Hoewel de deuren gesloten waren In het evangelie van vandaag staat de mooie zin 'hoewel de deuren gesloten waren'. Het lijkt erop dat de leerlingen van Jezus in een 'intelligentie lockdown' zaten. Niet dat het binnen gezellig was. In tegendeel: er staat dat ze bang waren, dat er twijfel was, ongeloof misschien wel.

Dat kan toch niet zo?  Na een tip bel ik een oude dame. Ze neemt op met haar voornaam. Als ik mijn naam noem, zegt ze gauw haar achternaam er achteraan. 'U zult wel denken: wie is dat mens?' zegt ze een beetje beschaamd. Om daarna meteen in huilen uit te barsten. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik. 'Mijn vriendin.... is dood... ' snikt ze. 'Daar zat ik 85 jaar geleden mee op school. We schelen een paar weken. We hebben alles samen gedaan... We hebben elkaar echt geholpen... We zijn zelfs een tijd buren geweest... Onze mannen konden het goed met elkaar vinden... En nu kan ik niet naar de begrafenis. Eén van mijn kinderen heeft me een kaartje gegeven. Daar heb ik wat op gezet. Maar dat mag toch niet zo? Een heel leven samen, En dan maar één kaartje? 20 woorden! Of hoeveel kunnen erop? Ploep in de brievenbus. En weg...!'