gesprek over niet (meer) geloven

Bij het jaarlijks persmoment aan het begin van de zomervakantie
werd aan koning Willem-Alexander en aan koningin Maxima gevraagd
wat zij van de vakantie verwachtten.
De koningin antwoordde toen dat ze hoopte op 'goede gesprekken'
om (opnieuw) te ontdekken wat er 'in die koppies allemaal omgaat'.

Misschien delen we die ervaring.
Het gewone leven is druk.  Ieder heeft zijn eigen ding.
Maar in de vakantie, als het wat rustiger wordt
of als er geen Wifi is hoog op de berg,
dan komt er ruimte voor een echt gesprek.
Over dingen die er toe doen.

Over geloven misschien wel.
Wanneer praat je daar nu over van hart tot hart?

Over wat het je mogelijk geeft.
Maar misschien nog meer over wat je er moeilijk aan vindt.

In gesprekken met mensen die daarover iets delen als ze eenmaal weer thuis zijn
hoor ik vijf goede redenen om niet (meer) te hoeven geloven.

Ze  klinken zo:

1) 'Als geloof en verstand met elkaar concurreren, kies ik voor verstand.
Dat heb ik toch niet voor niets gekregen?
Kinderen kun je nog wel een tijdje overtuigen van dingen die tegen het verstand in gaan,
maar op een gegeven moment lukt dat niet meer.
Dat begint al als ze ontdekken dat Sinterklaas niet bestaat en in groep 8 is er geen houden meer aan.'

2) 'Ik ga zelf over mijn eigen leven. Het zijn mijn keuzes.
Als God bestaat en iets over mijn leven te zeggen heeft. 
mag Hij wel eens wat vaker iets van zich laten merken!'

3)  'Als je gelooft, moet je ook wat met die kerk.  Die hoef ik niet.
Er zijn voorbeelden genoeg te geven die  laten zien dat ze zelf niet bepaald deden wat ze preekten!'

4) 'Ik heb het gewoon te druk,  Ik bedoel: ik werk, ik heb ouders die aandacht nodig hebben,
we gaan verbouwen,  de kinderen moeten naar sport, er staat een vriendinnenweekend gepland.  wanneer moet ik me er dan in verdiepen?
Ik bedoel:  zulke dingen vragen wel tijd en als ik eerlijk ben, heb ik die niet.'

5)  'Er is zoveel ellende in de wereld.  Hoe vaak zijn daar niet gelovigen bij betrokken,
of ze nu christen zijn of  islamiet of boeddhist of wat dan ook?
Ok, dat doen mensen elkaar aan.  Maar mijn beste vriend kreeg een motorongeluk toen hij 20 was.  Gewoon, bang, weg, van het ene op het andere moment.
Als er dan een God bestaat...  ik bedoel...  waarom?'

Als het inderdaad zo ingewikkeld is, zullen we het dan gewoon maar zo laten?
Dan geloof ik gewoon soms wel en soms niet.
Soms een beetje en soms alles.

Of zou er nog iets aan te ontdekken zijn,
iets dat recht doet aan wie ieder van ons is
en aan hoe mensen in de 21e eeuw leven?