heb je nu wel of geen vakantie?
Heb je nu wel of niet vakantie?
Vorige week donderdag moest ik de knoop doorhakken:
nam ik nu wel of niet vakantie deze week?
Ik zag er tegenop.
Reizen mag nog niet.
Musea zijn nog dicht.
Een week in mijn huis zonder zinnige bezigheden zou me alleen maar eenzaam maken.
Maar ik nam toch vrij, toen ik me bedacht dat ik aan mijn boek kon gaan schrijven.
De eerste zinnen had ik in de kerstvakantie geschreven.
Nu kon ik verder.
Ik verheugde me er zelfs op.
Maar nog vóór het begin, ging de laptop stuk.
Ik moest het ding naar de winkel brengen, nadat hulp op afstand niet hielp.
'Realiseer je je dat je hem drie tot vijf dagen kwijt bent?'
Ik knikte. Vrijdag, zaterdag, maandag. Toch?
Maar zaterdag telde niet als werkdag.
En maandag was Koningsdag.
O ja, ok. Goed... het moet, hè?
Wat dan?
Een goed boek!
Ik vroeg een vriendin om raad.
En bestelde het aangeraden boek,
'Voor 23.59 uur besteld, maandag in huis.'
Maar maandag niets...
Dinsdag niets....
Ok. Nou ja, pech!
Ik had nog een haakwerkje liggen.
Gaandeweg kreeg ik een idee voor een nieuw projectje
en bestelde een paar bollen wol daarvoor.
Die kwamen niet.
De klantenservice onbereikbaar.
De volgende dag een berichtje dat ze aan het verhuizen zijn
en dat de wachttijd tot 1,5 week op kan lopen.
Ok.
En nu dan?
Zal ik eens op mijn telefoon de mail checken?
Ik biecht op: ik deed het.
En door mijn reactie op de mails bracht ik anderen
weer in verwarring: 'was ik nu wel of niet vrij?'
'Eens. Grijs gebied. Is zo.
Maar ik wist het even niet.
En dacht dat ik dan in ieder geval nog iets nuttigs kon doen.
Niet echt slim!'
Zo zat ik woensdagavond met de handen in het haar.
O, ook niet zo handig met het virus, met je handen aan je hoofd zitten.
Ok.
Dan maar mijn handen gewoon leeg op mijn schoot...
Ik gaf me over aan mijn verveling, mijn frustratie, mijn muren waar ik tegen aan liep,
mijn mislukte week...
Toen ik dat alles echt gevoeld had, werd het stil.
Het was niet meer van belang dat mijn plannen niet lukten.
Er was niets meer van over.
Maar dan begint de vakantie toch pas echt?
Vorige week donderdag moest ik de knoop doorhakken:
nam ik nu wel of niet vakantie deze week?
Ik zag er tegenop.
Reizen mag nog niet.
Musea zijn nog dicht.
Een week in mijn huis zonder zinnige bezigheden zou me alleen maar eenzaam maken.
Maar ik nam toch vrij, toen ik me bedacht dat ik aan mijn boek kon gaan schrijven.
De eerste zinnen had ik in de kerstvakantie geschreven.
Nu kon ik verder.
Ik verheugde me er zelfs op.
Maar nog vóór het begin, ging de laptop stuk.
Ik moest het ding naar de winkel brengen, nadat hulp op afstand niet hielp.
'Realiseer je je dat je hem drie tot vijf dagen kwijt bent?'
Ik knikte. Vrijdag, zaterdag, maandag. Toch?
Maar zaterdag telde niet als werkdag.
En maandag was Koningsdag.
O ja, ok. Goed... het moet, hè?
Wat dan?
Een goed boek!
Ik vroeg een vriendin om raad.
En bestelde het aangeraden boek,
'Voor 23.59 uur besteld, maandag in huis.'
Maar maandag niets...
Dinsdag niets....
Ok. Nou ja, pech!
Ik had nog een haakwerkje liggen.
Gaandeweg kreeg ik een idee voor een nieuw projectje
en bestelde een paar bollen wol daarvoor.
Die kwamen niet.
De klantenservice onbereikbaar.
De volgende dag een berichtje dat ze aan het verhuizen zijn
en dat de wachttijd tot 1,5 week op kan lopen.
Ok.
En nu dan?
Zal ik eens op mijn telefoon de mail checken?
Ik biecht op: ik deed het.
En door mijn reactie op de mails bracht ik anderen
weer in verwarring: 'was ik nu wel of niet vrij?'
'Eens. Grijs gebied. Is zo.
Maar ik wist het even niet.
En dacht dat ik dan in ieder geval nog iets nuttigs kon doen.
Niet echt slim!'
Zo zat ik woensdagavond met de handen in het haar.
O, ook niet zo handig met het virus, met je handen aan je hoofd zitten.
Ok.
Dan maar mijn handen gewoon leeg op mijn schoot...
Ik gaf me over aan mijn verveling, mijn frustratie, mijn muren waar ik tegen aan liep,
mijn mislukte week...
Toen ik dat alles echt gevoeld had, werd het stil.
Het was niet meer van belang dat mijn plannen niet lukten.
Er was niets meer van over.
Maar dan begint de vakantie toch pas echt?
Een stilteretraite (of een verblijf in een yurt zónder boeken) is echt een straf voor je zeker?
BeantwoordenVerwijderen