advent 4: lonely this christmas

Advent 4: lonely this christmas

Deze zondag luidt de vierde week van de advent in,
maar die week duurt maar kort.
Maandagavond is het kerstavond.

We houden ons daarom ook maar nauwelijks bezig met die vierde week.
We zijn druk met het breken van records
in pintransacties
en met het voorkomen van dat andere:  eenzaam zijn met kerstmis.
We kunnen bijna niet verdragen dat kerstmis soms ook niet meer is
dan iemand missen,
geconfronteerd worden met je fouten,
ziek zijn en hopen op beterschap,
geen kerstdiner kunnen betalen,
de scherven bijeen zoeken,
ver van huis zijn,
een echtgenoot op militaire missie hebben,
er door je leeftijd niet (meer) op uit kunnen,
je ook op die dagen afgedankt voelen..
De meeste kerst-missen zijn helemaal niet zo perfect, gezellig of warm.

En toch hoop je het. Je hoopt op een ontmoeting van hart tot hart.
Het evangelie van deze zondag vertelt van een ontmoeting tussen Elisabeth en Maria.
Beide zijn onverwacht zwanger.
De één is te oud en de ander is te jong voor een gewone zwangerschap.
Met beide zwangerschappen heeft God van doen.
Beide vrouwen weten dat, maar kunnen hun verhaal niet zomaar delen met hun omgeving.
Zelfs hun mannen, Zacharias en Jozef, hebben er grote moeite mee.
Ze dragen dus een groot geheim met zich mee.

Dan zoekt Maria Elisabeth op. Wanneer ze elkaar zien, is er meteen herkenning.
Hun hart maakt een sprongetje.
Het is alsof de kinderen in hun schoot elkaar zelfs al kennen.
Wat een blijdschap!
Wat een cadeau zo'n iemand te ontmoeten die weet hoe het echt met je is,
die ziet hoe God in jouw leven aan het werk is.
Beide kunnen nu vertrouwen op hun eigen wonder.

Eenzaamheid is een onprettig gevoel.
Maar het is ook onprettig als andere mensen je dwingen met kerst niet eenzaam te zijn.
Weer een feestje. Nog een borrel. Bezorgde vragen over wat je gaat doen.
Of juist verplicht op bezoek, omdat je anders 'zo eenzaam bent'.
Van al die verplichting en dingen voor de vorm gaat de eenzaamheid niet over...

Eén ontmoeting van hart tot hart is de beste oplossing.
Dat er iemand langs komt die het wonder van mijn bestaan kan zien
en mij zo de kans geeft te groeien in mijn waardigheid als mens.

Maar misschien is zelfs die er niet.
Dan wordt mijn eenzaamheid een opdracht aan mezelf.
Waarin ben ik eenzaam?
Wat zit me dwars?
Wat mis ik?
Ken ik dat gevoel ook van andere dagen? Of van eerdere dagen?

En als ik dit zo voor me zie en de pijn ervan voel
durf ik mijn eigen ziel dan te vragen;
welke levensles kan ik hieruit trekken?
Of:  wat wil in deze eenzaamheid in mijn leven geboren worden?

Niet eenvoudig. Ik weet het.
En ja,  het is ook makkelijk gezegd.
Toch is het waar:
zoals de herders het pasgeboren Lichtende Kind zochten in de nacht,
zo moeten wij soms zelf het Licht ophalen
in de donkere tijden van ons leven.


Liedje: this little light