Tom Dumoulin. Zou het hem lukken?

Zou het hem lukken, vanmiddag?
Zou het moment eindelijk daar zijn?
Of gebeurt er toch weer wat.........  ?
Hij moet er wel nog een paar andere coureurs voor inhalen.

Mijn fietskunsten zijn niet met die van hem te vergelijken.
In het geheel niet.
Toch snap ik hem wel. Ik vind het ook  mijn hele leven al moeilijk:
fietsers inhalen die langzamer rijden dan ik.
Niet dat ik bang ben dat onze sturen in elkaar zullen haken
of dat ik zal stranden in de berm of in de sloot op een smal fietspad.
Ik weet gewoon niet goed hoe het moet.
Moet ik mijn mede-fietsers groeten of met hun gedachten alleen laten?
Ga ik extra snel of juist in een normaal tempo er langs?
Soms hang ik er een tijdje achter. Dan halen anderen ons allemaal in.
De ingehaalde voor me kijkt op:  nieuwsgierig, maar ook een tikje in zijn eer aangetast.
Is hij in zijn eentje, dan blijft het erbij.
Maar zijn ze met zijn tweeën, dan kijken ze elkaar bijna altijd aan met een veelbetekenende blik.
Zijn het ook nog pubers: dan willen ze het nog wel eens uitproesten.
Ik heb altijd gedacht dat het dan om mij ging,
om mijn kleren, mijn fiets, mijn leeftijd, mijn conditie, verzin het maar.
Tot ik van de week tot me doordrong dat ze vooral iets denken over zichzelf:
'Het gaat niet hard genoeg'
'We zitten haar in de weg',
'Oh, ik ben weer de laatste'.
Dat is namelijk wat ik ook 1 milliseconde denk als ik op mijn beurt word ingehaald.
Hoe lang fiets ik al?  Tientallen jaren toch.
Ik had die gedachten nog nooit gevangen.
Nu weet ik hoe vaak die kleine zinnetjes me weghalen uit het plezier van zo'n ritje.
Vanmorgen, tussen Lopik en Uitweg kwam ik tientallen Britse fietsers tegen.
Ze fietsten in een lange rij.
Balancerend op een smal fietspad  wensten ze me allemaal 'goodmorning'
en ik wenste ze allemaal precies hetzelfde terug.
Ze straalden zo, dat er geen gedachte in de weg zat.
Er was alleen maar plezier.

Datzelfde hoop ik voor Tom Dumoulin vanmiddag:
dat er niets meer tussen zit.
Enkel plezier,  op weg naar roze.