Parkeer ze maar.

'Parkeer ze maar.

Je angst, je verdriet, je pijn.

Haal ze van je schouders en

gooi ze in een locker.

Sleutel eruit. Klaar.

Je kunt er niet eeuwig mee rond blijven lopen.'

Dat was de raad die hij kreeg

toen hij weer over zijn gevoelens begon.

We kennen het allemaal:

gevoelens die raken aan oud verdriet,

aan angsten die niet meer actueel zijn,

aan oordelen die iemand ooit over ons gehad heeft.

Soms wéten we ook

dat ze oud zijn,

maar desalniettemin toch in ons rondtollen.

Hoe zou het geweest zijn voor die vrouw

die door de Farizeeën bij Jezus wordt gebracht?

Ze zeggen dat ze op overspel is betrapt

en vragen Jezus om een oordeel.

Eigenlijk is het lot van de vrouw helemaal niet aan de orde.

Eigenlijk proberen ze Jezus in de val te lokken.

Maar ook dat kennen we toch:

dat een kwestie tussen twee mensen over de rug van een derde wordt uitgevochten?

Als Jezus zegt

dat ze haar zelf mogen stenigen

en dat degene die zonder zonden is, mag beginnen,

druipen ze één voor één af.

Kennelijk kunnen ze toch een momentje in de spiegel kijken. 

Die vrouw staat er nog, in het midden van de kring. 

Maar er is geen kring meer.
Iedereen is weg.

Of voelt ze nog de dreiging, het komende oordeel,

de schaamte, de schuld, alsof de belagers er nog staan?

Jezus zegt: Ík oordeel ook niet.

Ga verder. Pak de draad weer op.

Blijf hier niet staan, alsof de dreiging er nog is.'

Wat doen we met gevoelens die we nog hebben

van toen we in de kring stonden? 
Wat doen we als we ontdekken: 

er is geen kring meer?

Iemand anders zei: 

'niet parkeren, maar archiveren.

Benoemen, doorleven, een naam geven, opslaan, en verder gaan.

Bij parkeren kunnen ze zomaar weer eens uit de kast vallen.

Bij archiveren weet ik waar ze zijn is,

En kan ik ze zelf weer ophalen.'

Ik hoop op de stem die dan zal zeggen:

'je mag verder. 
Ga ook verder.'

En bid om de moed

om op zo'n moment mezelf te bevrijden.