labyrint 18: leylabyrint Luttenberg (OV)

 

De omgeving

Boven op de berg waar Luttenberg zijn naam aan te danken heeft,

liggen niet alleen een dagcamping en een manege,

maar ook oude karrensporen en een trimbaan.
Een wandelroute, voorzien van borden 

die je vertellen wat je om je heen ziet,

maakt het compleet. 

We lopen door het bos,

dat na het gewone onderhoud

nog eens werd uitgedund door de voorjaarsstormen.

De omgevallen bomen liggen nog overal.

De hei is droog,

maar de warmte heeft wel de eerste vlinders wakker gemaakt.

Een roodborstje komt ons groeten op een halve meter afstand.

Of was het een vergissing?
Hij maakt zich wel heel erg snel uit de voeten.

Mijn vader vertelt over dit bos.
Het was vroeger zijn achtertuin.

Hij zoekt nog 'het vijvertje'

dat vroeger regelmatig droogviel

en hij dan moest bijvullen.

Hij voelt het gewicht van de volle jerrycans nog

en het gedoe van een fiets tegen de berg op

over mul zand.

De triomf is groot, als het er nog blijkt te zijn,

vlakbij het perceel dat vroeger 'de Stikken' heette.

Een leylabyrint

Net daarvoor zijn we bij het labyrint geweest.

Ook dat wordt aangeduid met een bord van de officiële wandelroute.

De site van het labyrint vertelt 

dar het is neergelegd op een veld waarover heen leylijnen lopen.

Leylijnen zijn krachtlijnen in de aarde.

Op kruispunten ervan werden vaak heiligdommen, 

ook christelijke kerken,gebouwd.

Het heeft de vorm van het labyrint van Chartres.

Het heeft een roosvormig hart,

11 rondrondgangen, 34 bochten.

Wat nieuw voor mij is,

en waarvoor ik de foto van de site heb gehaald, zijn de zogenaamde lunetten,

de uitsteeksels rondom het labyrint.

Het labyrint van Chartres heeft er 113 (en dus 112 holtes ertussen).

Ze zouden een hulpmiddel zijn om de maancyclus te volgen,

Hier zijn het er 96.
De makers van dit labyrint geven aan 

dat ze vooral de schoonheid bevorderen.

De stenen
De stenen van het labyrint passen prima in de omgeving.

Je zou bijna denken dat ze in dit gebied ook verzameld zijn.
Maar niets is minder waar.

Op de site vind ik dit verhaal:

In Drenthe woonde eens een grondwerker. 

De man had de gewoonte elke dag,

als hij van zijn werk naar huis ging,

een veldkei mee te nemen.

Of dit was om de dagen tot aan zijn pensioen te tellen,

vertelde het verhaal niet,

Maar door de jaren heen had de man

een enorme hoeveelheid stenen verzameld.
Ze lagen verzamelend over het hele erf.

Na zijn overlijden liet zijn vrouw een nieuwe tuin aanleggen.

De tuinmannen moesten alle aanwezige veldkeien verzamelen en afvoeren.
Ze werden bij het tuincentrum bewaard.

Nu vinden ze hun bestemming in het labyrint.
De man moest eens weten...

Lopen

Ik stap in het labyrint.

Af en toe is het er zo smal, dat ik mijn evenwicht dreig te verliezen.

Het is ook 'best-een stukkie'

Ik word ingehaald door een jochie van een jaar of 9.

Hij stapt met grote stappen naar het midden.

Het kleine zusje doet het wat voorzichtiger,

en roept na een tijdje wanhopig

'hoe kom ik nu bij jou?'

Het antwoord: 'gewoon doorlopen.'

Dat doe ik ook: ik loop gewoon door.

Ook de ouders doen mee in het labyrint.

'Wat doe jij?' zegt de één tegen de ander.

'Ik denk na over wat belangrijk is.
Echt belangrijk.'

Het midden

We gaan dezelfde weg tot aan het midden.

Onbekenden voor elkaar.

Geen namen uitgewisseld.

Wel toestemming voor de foto's gevraagd.

Mooie belofte toch telkens weer,

dat we elkaar zullen vinden,

bij wat 'echt' belangrijk is.