Labyrint 16: Zin in Werk (fraters van Tilburg) Vught

Labyrint 16: Zin in Werk (fraters van Tilburg) Vught 

Er worden buien voorspeld.
Van die buien die een app niet kan voorspellen, zei de weerman.
Van die buien die in de loop van de dag gewoon ontstaan.

'Naar boven kijken en je gezond verstand gebruiken', luidde het advies.

Toen ik in die richting keek, zag ik zware buien,

voelde ik klamme vochtige lucht.

Ik kon thuis blijven in afwachting van wat misschien niet kwam, 

maar ik koos voor een jas en een paraplu.

Wie weet viel het mee.

. 

Bij mijn aankomst weet ik: meestal valt het mee.

Ik laat mijn jas en paraplu in de auto,

en loop door het park richting de hoofdingang.

Er is geen bordje richting labyrint.
Dus meld ik me daar.

'Zin' is een initiatief van de fraters van Tilburg.

Zij wonen daar nog in een kleine communiteit.

Daarnaast staat een hotel 

en is er een conferentie--oord 

waarin werkers van allerlei huize

tot rust kunnen komen.

Het is er druk.
Bij de deur staat dat, als je even moet wachten,

je het beste vast je q&r code kan downloaden.

Dat doe ik (ja, het werkt!!).

Als de receptioniste de aanstaande klant via de telefoon

de vega-soup uitgebreid heeft aangeprezen,

komt ze naar me toe.

'U komt voor het labyrint?' zegt ze verbaasd.

Dat zal ze me zo wijzen, samen met de stilteroute.

'Maar even: hoe komt u op dat idee,

en dan ook nog zo'n eind rijden?'

Ik vertel haar hoe het drie jaar geleden begon.

Zij zegt tot slot: 'als u straks een kopje koffie wilt,

moet u zich maar weer even melden.' 

Even later arriveer ik 

via het grasveld en het kerkhof op de stilte route.

Aan de randen staan spreuken.
Sommige zijn haiku's,

je kan het aantal lettergrepen tellen.

Sommige zijn koans, een soort raadsels

die in de zen vaak gebruikt worden,

om je als leerling wat dieper te laten gaan dan je 'gezonde verstand'. 

Als ik bij het labyrint aankom, zie ik dat ik er eenvoudiger had kunnen komen.

Daar waar het pad leek dood te lopen op de heenweg,
daar was toch nog een klein pad.
Dan had ik eerst het labyrint gelopen
en vervolgens op de stilteroute terecht gekomen. 

Dit labyrint is een Kretenzisch labyrint, 

een heel oude vorm uit het Middellandse Zeegebied.

Even ben ik in de war.

Ik heb immers geleerd, 

dat als je de keuze hebt tussen stenen of gras,

je over stenen loopt. Dat is netter.

Maar dat is hier niet zo.

Je loopt over het gras.

Kijk maar naar de ingang.

En hoe de stenen weggetjes her en der doodlopen.

Een labyrint gaat altijd door.

In alle rust loop ik het labyrint. Het is overzichtelijk.

Het Chartres model is veel langer.

Maar het is niet te kort. 
In het midden luister ik een tijdje naar de vogels

die hier, achterop het landgoed,

het geraas van het verkeer overstemmen.

Of in ieder geval belangrijker zijn

dan al die motoren. 

Na afloop krijg ik een kopje koffie bij de fraters.

Het is lunchtijd, ik kan niet lang blijven.

Maar het was mooi hen even te groeten

en te feliciteren met dit labyrint.

'Aha', zei één van hen, 'u weet in ieder geval wat het is!'

Zo zeldzaam is deze oefening dus nog.