In lockdown met je kat

Heilige vrouw met kat. 

Van de week kwam ik deze heilige vrouw met een kat tegen.

Ze heet Juliana van Norwich.
Het was kennelijk haar feestdag op 8 mei.
'O ja',  zei mijn collega,  'dat kan wel zijn, maar het is zo'n dag met 'nihil fit'.'
Ik verstond dat als een aanwijzing dat er in haar leven niets bijzonders was gebeurd,
maar hij bedoelde:  

er hoeft in de liturgie verder geen aandacht aan geschonken te worden.

Jammer. Een mooie preek over een vrouw met een kat zou me goed doen.

En ik ben vast niet de enige.

Juliana leefde in de 14e eeuw.
De pest waarde rond in Europa. Ook toen dus een grote pandemie,

met alle lijden van dien: dood van dierbaren, hongersnoden, oorlogen. 

Rond haar dertigste werd Juliana ziek. 
Het is onduidelijk wat ze precies had, 

maar ze zweefde dagenlang tussen leven en dood.

In die tijd had ze vijftien visioenen van Jezus.
Later beschreef ze die twee keer.

Citaten

Er zijn prachtige citaten uit over geleverd.

Zo  zegt Jezus in een visioen tegen haar:

Over God schrijft Juliana:  

'Ik zag hoe Hij voor ons alles is wat goed is

en kan bijdragen om het ons behaaglijk te maken.

Onze kleding is Hij, die ons liefdevol induffelt en omwikkelt,

rondom rond neerhangend in omhelzing en omsluiting uit tedere liefde,

om ons toch maar niet los te laten.

Toen ik dit zag, begreep ik dat Hij alles is wat goed is.'

Volledige lockdown in de kluis 

Rond haar zestigste liet ze zich inmetselen in een kluis bij de kerk in Norwich.
Ze nam een kat mee voor de ratten.
Bepaald comfortabel kan het daar niet geweest zijn.
Voor haar was het een gebaar van totale toewijding aan God.
Ook in ons land, in de Jacobikerk in Utrecht gebeurde dat in dezelfde periode

door bijvoorbeeld Suster Bertken en Alyt Ponciaens.
Die kluis bestaat nog en is (voor een paar uur) te huur. 

Je zou kunnen zeggen dat deze vrouwen vrijwillig een radicale lockdown verkozen.
Want ze waren echt ingemetseld. 
Ze konden er niet meer zelf uit.
De kluis had wel ramen: één naar de kerk toe waar doorheen ze de mis konden volgen.
En één naar buiten, waar mensen aan kwamen die hun verhaal kwijt moesten

en troost en raad zochten.

Twee bewegingen die in elk pastoraat zitten, zou je kunnen zeggen.

Mijn voortdurende gezelschap

Juliana laat me nadenken over mijn lockdown deze maanden.

Wat is mijn 'raam naar binnen' geweest in deze tijd.

En wat is mijn 'raam naar buiten' geweest? 

Heb ik naast verwarring en verzet, angst en woede

ook een grotere toewijding ervaren?

Ik heb niet zomaar antwoorden.

Maar misschien kan ik na deze maanden wel zeggen:  

God is als een kat

die op schoot kruipt, zich zacht laat aaien. 
Maar God is ook de onhoudbare drang naar buiten te gaan,

God is moed en speelsheid.
Vertrouwen en strijdlust.

Mijn voortdurende gezelschap.