'jij niet alleen!'

Samenkomen 
Een donkere avond.
Een kerk in het licht.
Binnen verzamelt zich een kring van mensen:
mensen met een verstandelijke beperking,
hun begeleiders,
chauffeurs, koffieschenkers,
koorzanger,  wel drie rijen dik.
Ieder draagt zijn naam.
Ze begroeten elkaar,
lief en leed worden gedeeld.
We horen gemopper, gelach, zorgen.

Vieren
Het wordt eerbiedig stil bij het maken van een kruisteken.
Met het verhaal van Sint Maarten wordt van harte meegeleefd.
Wat was het goed dat hij die arme man de helft van zijn jas gaf!
Er worden kaarsen aangestoken, de  vlammen zijn gebeden voor overleden vaders en moeders,
voor mensen die een ongeluk hebben gehad en in het ziekenhuis liggen,
voor zorgen over kinderen en kleinkinderen.
Het leven neemt soms bizarre wendingen en hoe weinig heeft een mens zelf in de hand?
We bidden hand in hand het onze vader, ieder in zijn eigen versie.
Na het uitreiken van de bloemen aan de jarigen van deze maand
en een hartstochtelijk 'lang zullen ze leven'
sluiten we af met het lied 'geef mij kracht'.
Dat zing je nooit meer zonder tranen
als je om je heen kijkt en de ogen ziet
en vele verhalen kent,

Verbinding 
Onder de koffie daarna spreek ik een nieuwe collega
die voor het eerst kwam kijken.
'Het is één grote kring van mensen die elkaar dragen',  zegt hij.
'Familie?' vraag ik
'Bijna',  zegt hij, 'misschien is verbinding nog wel het beste woord.
Je voelt je gewoon echt verbonden met alle mensen die er zijn.'

Jij niet alleen 
Die woorden ontroeren me en ik weet:  het is geen eenrichtingverkeer.
Toen ik na een lange afwezigheid terugkwam
en het voorzichtig eens op de achterste rij wilde aanschouwen
- bang dat ik 'het gevoel' niet meer terug zou vinden-
stapte één van onze bezoekers met een verstandelijke beperking
op me af, en kwam naast me zitten.
'Blijf maar lekker op je eigen plek zitten', zei ik tegen haar.
Ze schudde gedecideerd haar hoofd, pakte mijn arm en legde haar hoofd op mijn schouder.
'Jij niet alleen',  zei ze.  'jij niet alleen'.