Gastvrouwschap

Gastvrouwschap.

In één van mijn groepen is een lastig fenomeen.
Er zijn twee mensen die niet goed liggen.
Ze zijn nogal aanwezig.
Ze praten op hoge toon.
Ze zeggen niet altijd begrijpelijke dingen
Ze herhalen zichzelf eindeloos.

De mensen uit hun omgeving
verdragen ze,
zuchten soms,
praten na een tijdje door hen heen,
draaien hun stoel weg en spreken met een ander
in de hoop ook zelf nog wat te kunnen zeggen
én gehoord  te worden,

Deze twee weten dat.
Ze zien het gebeuren.
Maar ze kunnen het niet stoppen.
Ze zien niet waarom het zo is.

Toch willen ze van  harte aan deze groep meedoen.

Ik ben de gastvrouw,
Rust en stilte gaan we oefenen.
Maar dat is een hele opgave.
Zij kennen geen grens aan hun woorden.
En de groep kent geen grens in (geruisloos) zuchten.
Er is nogal veel kabaal om me heen.

Wat kan ik doen?
In mijn hart besluit ik:
Ik geef ze het woord binnen grenzen.
Ik verhef mijn stem niet om ze te overschreeuwen.
Ik laat goed weten dat ik luister. Ik herhaal, vraag door en geef mijn gevoelens terug.
Ik haak niet af.

Zo ging het.
Soms was het spannend om te doen.
Maar uiteindelijk vond de groep de rust waarvoor ze bijeenkwam.
Iedereen kwam op adem.

Ook die twee.
Het meest bijzondere was wel, zo zeiden ze, dat ik voor hen koffie had ingeschonken.
Dat deed anders nooit iemand.