huh, hoe dan?

Ken je het programma Mindfuck?
Het is een programma vol illusies.
Voor je neus gebeuren er dingen die niet kunnen.
Je zintuigen bedriegen je waar je bij staat, zelfs al neem je je nog zo goed voor dat jij niet in de maling genomen gaat worden!
huh, hoe dan?  Dat is toch wel het standaardantwoord als de deelnemers geconfronteerd worden met de feiten...
Het kan niet.  Het is er toch. Kortsluiting in je hersenen.
Het niet kunnen bedenken. Huh, hoe dan?
En nog voordat je het kunt vragen, is de illusionist verdwenen.

Voor de apostel Thomas moet de verrijzenis van Jezus aanvankelijk een soort mindfuck zijn geweest.
Hij was er niet Jezus verscheen,
Hij hoorde ervan.
En dacht 'huh, hoe dan?'
Toen de andere apostelen hem probeerden te overtuigen dat het geen illusie was en dat ze niet bedrogen waren door hun eigen zintuigen,
gaf hij een beetje toe:  'ok, maar dan eerst zien en dan geloven.'

Terechte opmerking zou ik zeggen.
Zo iets mag niet bij een verhaal blijven dat je gehoord hebt.
Daar wil je dan zelf ook wel deel van zijn.
En trouwens:  als het geen illusie is, dan zie je dus de echte Jezus.
Toch?
Die geleden heeft aan het kruis.
Toch?
Geen spook. Geen look alike.
Want jongens: laten we niet naïef zijn. Hij was echt dood.
En dood is toch wel dood.   Of is juist dat de mindfuck?

Jezus geeft Thomas ook de verrijzeniservaring.
Hij komt als ze allemaal samen zijn.
En Hij overtuigt Thomas dat Hij het is door hem Zijn wonden te laten zien.
Dat is een wonderbaarlijke zin.
Je ziet de verrezen Heer in het midden van de gemeenschap.
'huh, hoe dan?'
Ik weet het ook niet.
Maar ik lees het zo: in de gemeenschap is iets mogelijk dat bij een mens apart niet kan.

Misschien is het wel dit:
in je eentje denk je: eerst zien, dan geloven.
In de gemeenschap durf je misschien de stap te nemen
en te zeggen: ik geloof en dan zie ik het (wat dat ook mag zijn) wel.
Gisteren waren we met een delegatie van een van onze geloofsgemeenschappen
op bezoek bij san egidio in Apeldoorn.
We bezochten de kledingbank.

We hoorden hoe armoede isoleert. Armoede wekt schaamte en schuld.
Armoede laat mensen wanhopen aan hun toekomst.
Maar gekend worden geeft hoop. Je verhaal kwijt kunnen,  wekt een mosterdzaadje vertrouwen.
Een uitgestrekte hand waar hulp vandaan komt, en je richt je weer op.
Er was een klein jochie.
De moeder stond kleren uit te zoeken.
Hij verveelde zich en ging op avontuur.
Zo kwam hij in onze groep terecht.
Er ontstond een spel. Hij verstopte zich tussen de kleren en wij gingen hem zoeken.
De moeder vond het eerst niet goed.
Ze reageerde streng en gespannen.
Ze zag het als een overtreding van haar regels en zuchtte dat het een kind was met een grote gebruiksaanwijzing.
Het jochie was er niet mee bezig.
We speelden verstoppertje. En lachten.
En we deden het net zo lang, totdat er ook een glimlach op het gezicht van de moeder getoverd was.
Misschien heeft ze het thuis wel even gedacht: 'even gewoon blij geweest!  huh,  hoe dan?'

Het gebeurde ook bij de delegatie zelf.
De excursie was er om te ontdekken
hoe ze als geloofsgemeenschap in hun dorp wat (meer) kunnen gaan betekenen.
'Geen idee hoe.
Er is al zoveel aan voorzieningen. Wat kunnen wij er nog aan toevoegen?
Eerst maar zien (of het nodig is en wat dan), en dan geloven.'
Maar gaandeweg de verhalen en de ontmoetingen in de gemeenschap van de dag, draaide iets om.
'Misschien moeten we eerst geloven dat we wat te bieden hebben,
en dan erop vertrouwen dat we gaan zien wat dat dan is.'

Verrijzenis.
Huh,  hoe dan?
Nou, in ieder geval:  in verbinding.
Anders ga je het niet zien.