moestuintje

'Wie wil ze hebben?' vroeg een collega van de week op facebook.
Even dacht ik: ja!
Want ik maak progressie als het om tuinieren gaat.
Het eerste jaar heb ik ze verzameld.
Het tweede jaar heb ik ze verzameld en gepoot.
Het derde jaar heb ik ze verzameld, gepoot, in grote potten gehad.
Maar ik heb er nog niet van kunnen eten, op een paar takjes tijm en peterselie na.
En dit jaar...  wie weet zit er wel een oogst voor me in!

Ik begon er  aan, omdat ik een spreuk las die me inspireerde:
'Om God te vinden heeft een mens slechts twee dingen nodig: een boek en een tuin.’
Woorden, en vooral beproefde woorden, kunnen je verheffen.
Ze kunnen je herinneren aan de mogelijkheden die je nog in je hebt.
Ze kunnen je troosten en weer helpen opstaan.
De tuin herinnert je aan je aardse afkomst. Die maakt je bewust van je eigen ritmes en seizoenen.
De tuin brengt ons tot onszelf.
Alles wat we erin doen of niet doen, vertelt niet alleen over de tuin, maar ook over ons eigen leven

Jezus spreekt veel diepe woorden in het  evangelie van vandaag.
Maar het is nogal ingewikkeld. Zijn woorden zijn tegenstrijdig aan elkaar.
Hij spreekt over zijn eigen sterven als een opgaan,
terwijl we er logischerwijs nou juist een neergaan bij voelen.
Het gaat over je leven in de wereld beminnen, Dat lijkt winst, maar hier is het een verlies.
Het gaat over je leven in de wereld haten. Dat is toch overduidelijk een verlies.
Maar dat is weer winst in de ogen van Jezus.
En wie denkt dat een leven lang achter Jezus aangaan, je een grote beloning zal opleveren,
heeft het ook mis: het is volgen tot in de dood.
Die op zijn beurt dus geen neergang is, maar een opgaan.
Vlak voor Pasen kraken onze hersenen. Hoe dan?

'Huh?' denken ook  zijn toehoorders van toen voor de zoveelste keer.
Het is toch leven óf sterven?
Het is toch verliezen óf winnen?
Dan helpt de tuin.
Jezus noemt de graankorrel.
Die stoppen al zijn toehoorders thuis in de aarde.
Ik stel me voor dat dat gesprek nog even verder gaat.

'Wat doet hij?'
'Ontkiemen'.
'Wat moet er gebeuren om te ontkiemen?'
'Hij moet openbarsten'.
'Wat gebeurt er met het openbarsten? '
'Dan gaat de schil eraf. Dan kan hij leven geven.'
'Hij moet dus sterven om leven te geven?'
'Ja. Dan geeft de graankorrel het leven dat al helemaal in hem opgesloten lag.'

Wat is die graankorrel in ons leven?
Waar ligt leven in onszelf opgesloten dat opengebarsten vruchten voortbrengt voor iedereen?
Van de week zei iemand die zijn leven lang in de plantsoenen in de gemeente heeft gewerkt:
'ik vergeet nooit de dag dat ze me vroegen
om een paar kinderen met een beperking mee te nemen/ Ik wist meteen: dat wil ik!
Toen ik eraan begon, had ik geen idee of ik het kon. Ik heb het jaren gedaan en ik heb ervan genoten.
Dat wist ik wel toen de baas het vroeg: er begint iets nieuws voor me!  en ik was er meteen blij mee.
Soms is het moeilijker.
Iemand anders wacht op een operatie met veel risico's. Hij telt de dagen ernaar toe.
Het moet. Er is geen andere keuze om te kunnen blijven leven.
Daarom doet een mens dat toch? Leven is hem lief.
Maar zal er schade ontstaan? En zal de schade blijven? Hoe leef je daar dan weer mee?

Misschien, heel misschien, is het een graankorrel.
Want, ook als alles helemaal goed gaat, is het een beetje sterven.
Dan is er een 'voor de operatie' en 'na de operatie'.
Kan daar nieuw leven uit voortkomen?
Ja, zeggen anderen die hem voorgingen.
Het leven is anders. Maar het is goed leven.
En in zekere zin zelfs beter.

De tuin herinnert ons aan onze aardse afkomst.
Aan de modder (en de shit).
Maar voordat we denken dat dat het enige is dat er is:
alleen in zulke grond kan de graankorrel ontkiemen
en vele vruchten voortbrengen,

.