labyrint 6 (van de 12): lichtlabyrint in Montfoort
Labyrint 6 (van de 12): lichtlabyrint in Montfoort
Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar. Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer de luxe van een labyrint dicht bij huis: lichtlabyrint in Montfoort.
Toen kwam het wiskundige gedeelte: het centrum markeren, met touwen vanuit het midden de halve cirkels afmeten en vanit de halve cirkels de rechte lijnen trekken.
We zingen: .als alles duister is.
Het leven is niet maakbaar.
Dat maakt de harde doelen minder hard.
De oordelen blijven een paar tellen langer uit.
en vanmorgen, toen ik opstond, dacht ik ineens: dat heb ik eerder ergens gelezen
Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar. Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer de luxe van een labyrint dicht bij huis: lichtlabyrint in Montfoort.
Afgelopen donderdag en vrijdag lag er een lichtlabyrint in Montfoort.
Het initiatief kwam van Hedwig Mensink, mijn collega.
Het vroeg veel voorbereiding.
De stoelen moesten weg.Toen kwam het wiskundige gedeelte: het centrum markeren, met touwen vanuit het midden de halve cirkels afmeten en vanit de halve cirkels de rechte lijnen trekken.
Ze kwam obstakels tegen.
Ineens heeft de kerk een onverplaatsbaar kastje.
De passage viel smal uit.
Maar ach, het labyrint is toch een beeld van de levensweg!
Dan 400 kaarsjes neerzetten en aansteken.
De lampen uit.
En de deelnemers na een korte uitleg binnen laten komen.
Het is magie: de flonkerende lichtjes. Het duister met wachtende mensen.
De heiligheid van zo'n stil gebouw.
De deelnemers hebben verschillende leeftijd: van jonge ouders tot dames op leeftijd.
Sommige zijn wekelijks kerkbezoeker, anderen twijfelende zoekers.
Een ratjetoe van allerlei mensen.
We bepalen de volgorde van lopen.
En we krijgen op het hart gedrukt dat je vooral je tijd moet nemen.
Dan gaat het lopen beginnen.
In het donkerk hoor je de stappen.
Soms aarzelend, soms gedecideerd.
Een zucht. Tranen.
Serene ingetogenheid.
Soms wordt er halt gehouden op keerpunten in het labyrint.
Soms wordt de kern wel aanschouwd, maar niet betreden.
Soms is het lang stil in het midden.
Er wordt gebeden,
Gewacht.
Op een antwoord.
Omdat het ontzagwekkend is.
Mijn eigen stappen zet ik na een intense dag.
Gaandeweg realiseer ik me:
50 worden is best bijzonder.
Je weet in grote lijnen wie je bent.
Je weet ook wie je niet bent.
Je hebt al eens een crisis meegemaakt, of meer dan één.Het leven is niet maakbaar.
Dat maakt de harde doelen minder hard.
De oordelen blijven een paar tellen langer uit.
en tegelijk is er ook een weten dat het leven van je zelf afhangt.
Je moet zelf je grenzen aangeven.
Alleen jij weet wat werkelijk belangrijk voor je is. .
Het is mijn leven, mijn (uiteindelijk) beperkte tijd.
Maar waarom leen je dat weten nog zo vaak uit?
Wacht je op de goedkeuring van anderen?
Wanneer zeg je: 'genoeg' en neem je de consequenties?
Het stormde.
De lichtjes flikkerden.
In het midden moest ik even wachten voordat ik me realiseerde
dat daar maar een zacht briesje waaide,
Reacties
Een reactie posten