de kerk in crisis

'De kerk is in crisis',  hoorde ik vanmorgen weer eens zeggen.

Er hoorde een zorgelijk gezicht bij.
Het  is zo. De cijfers laten de crisis zien.  

Maar of het nu de klimaatcrisis of de kerkcrisis betreft,  het is soms veiliger cijfers niet te geloven.

Ze praten niet terug. Niet meteen. 

Misschien helpt het ze een gezicht te geven.

Een lijstje. Meer is het niet. Een persoonlijk lijstje

Ik maak me zorgen

* als ik ouders hun communicanten voor de zondagse les (parallel aan de zondagse viering) zie brengen èn meteen weer weg zie fietsen. Natuurlijk: in dat uurtje kan je precies je huis stof zuigen of je oefeningen doen. Maar toch:  hebben communie en kerk dan niets met elkaar te maken?

* als ik zie hoeveel mensen bij de kerkbalans hetzelfde geven als voor elke andere deurcollecte: 1 of 2 Euro. Zouden ze weten wat we ervan moeten betalen? 

* als ik zie dat de bestuurders van verschillende geloofsgemeenschappen na 10 jaar samenwerken het nog super moeilijk vinden elkaars geloofsgemeenschap te typeren.  Hoeveel gezamenlijkheid is er ontstaan?

* als ik merk dat wanneer ik na een week of 6 nabestaanden bel, en vraag of zij een gesprek op prijs stellen, het antwoord steeds vaker luidt: 'bedankt, het was een prachtige dienst. Maar voor een goed gesprek ga ik nu naar het maatschappelijk werk (of de psycholoog).' Is nog bekend waarover je met een pastor in gesprek kan en hoe dat kan helpen?

* als ik mensen hoor mopperen over het gebrek aan kinderen in de kerk, maar tegelijkertijd ook weer hoor klagen als ze er wel zijn. 

* als ik de schooldirecteur tegen nieuwe ouders hoor zeggen dat de school weliswaar katholiek is, maar dat ze er niet veel van zullen merken en de ouders opgelucht reageren.

* als er per email klachten binnenkomen over de viering. Maar dat bij goed lezen blijkt dat de klacht verstuurd is voordat de viering begon. 

* als er gemopperd wordt dat er tegenwoordig alleen maar vrouwen op het altaar staan, terwijl het de gewoonste zaak van de wereld is dat voornamelijk moeders de ouderavonden rond communie en vormsel bezoeken. Over dat laatste komt nou nooit een klacht.

* als kinderen bij de evaluatie van het vormsel invullen:  'fijn. Bedankt. Nu ben ik klaar.' En dan ook niet doorstromen naar het jongerenpastoraat.

* als de collega met pensioen zegt hoe fijn hij dat vindt en als reden geeft: 'eindelijk kom ik aan mijn eigen geloof toe.'

* als ik mensen vraag welk christelijk feest hen het meest aanspreekt. Het verrast me  niet dat de meesten dan voor Kerstmis kiezen. Het ontroert me een paar verhalen te horen van mensen die kiezen voor Pasen. Maar die ene blijft me altijd bij, omdat haar antwoord zowel humoristisch als wrang was: 'ik kies voor Pinksteren. Want dan gaan we altijd weer naar de camping.'

* als ik als vertegenwoordiger van de kerk in verreweg het merendeel van de gesprekken geassocieerd wordt met 'seksueel misbruik',  'de pastoor die kwam vragen naar het volgende kind'.  of de ''grote rijkdommen' die de kerk heeft (lees had). 

* als ik dit allemaal noem en meteen denk een lijstje te moeten maken over de kracht van de kerk. Die er gelukkig ook is.