advent 3: getuige van het licht

Deze week interviewde ik een jonge vrouw. Een paar jaar geleden kwam een ernstige ziekte op haar pad. Ze vertelde dat ze die diagnose eerst voor kennisgeving aannam en gewoon doorging met haar leven. Maar al snel bleek dat ze veel te veel wilde. Ze moest schrappen..
Toen het leeg werd in haar agenda en in haar hoofd, kwam een nieuw besef tot haar: je kunt leven met de seizoenen. Je kunt gebruik maken van de naar buiten gaande energie in de lente en van de tot rust komende energie in de herfst. Je kunt 15 km wandelen op een mooie zomerse dag in jouw eigen tempo en je mag tot rust komen in de winter. Boven het interview moest komen te staan: winter: even niets hoeven.  

De natuur kan ons helpen ons leven en alles wat daar gebeurt, te begrijpen. In de komende week beleven we de kortste dag. Alhoewel het nog maanden koud en winters zal zijn, lengen de dagen vanaf dat moment weer. 
Lange, diepe duisternis: waar staat die voor in ons leven? Wat zijn de tijden dat we denken: de zon komt nooit meer terug? Wanneer denken we: de hulp komt niet (meer), het verdriet houdt nooit meer op, God bestaat misschien wel, maar dan is Hij net zo ver weg als de zon zelf. Wat heb ik van Hem te verwachten?

In het evangelie van deze dag ontmoeten we opnieuw Johannes de Doper. Hij wordt hier 'getuige van het licht' genoemd. Geen gemakkelijk job, lijkt me. Want hoe vaak heb ik tegen de brengers van hulp en hoop in mijn leven niet gezegd: 'het kan niet, 'Dat heb ik al gedaan en het is elke keer mislukt', 'Dat kan jij makkelijk zeggen' en soortgelijke zinnetjes? Hoe vaak bleef ik in feite liever in de duisternis, omdat het reëler leek dan het licht?
Johannes komt het Licht van God aankondigen. Hij ontmoet weerstand. Wie denk je wel dat je bent? Woon je soms bij Hem? Of bén je Hem soms? De spot druipt ervan af. Wat kunnen we over God zeggen? Niemand heeft Hem ooit gezien, toch?

Gelukkig kunnen de getuigen van het Licht niet anders dan er toch van vertellen. Ik kwam ze tegen deze week. De zieke die zegt:' ik wil gezalfd worden, tegen God zeggen: elke uitkomst is goed' is er een voorbeeld van. De juf van groep 8 die op pelgrimage wil met haar klas, opdat de kinderen al het goede in elkaar zien en waarderen is ook een voorbeeld. Een deelnemer aan de meditatiecursus die eerlijk opbiechtte dat het moeilijk was de tijd vrij te houden, omdat de bijlesleerlingen aan haar trokken. Ze was toch gekomen én ze vertelde dat de leerling blij was dat ze vanuit meditatie (en alles wat het haar bracht) hem hielp. De jonge man die na een turbulente tijd nu op zoek is naar ware vriendschap en daarbij gaat zien wat hij zelf allemaal doet om de duisternis en de verwarring in stand te houden. Ook hij is een getuige: dat het licht zich niet laat wegjagen door de duisternis.

We kennen het duister allemaal. Ergens weten van het licht van God. De getuigen herinneren ons aan het besef: we zijn van licht gemaakt,Vandaag danken we hen, Johannes de Doper voorop. 


p.s. met een zegen kan de langste nacht zich keren naar het licht. Op de facebook pagina van Jan Richardson (adventdoors) vond ik deze:.
BLESSING FOR THE LONGEST NIGHT All throughout these months, as the shadows have lengthened, this blessing has been gathering itself, making ready, preparing for this night. It has practiced walking in the dark, traveling with its eyes closed, feeling its way by memory, by touch, by the pull of the moon even as it wanes. So believe me when I tell you this blessing will reach you, even if you have not light enough to read it; it will find you, even though you cannot see it coming. You will know the moment of its arriving by your release of the breath you have held so long; a loosening of the clenching in your hands, of the clutch around your heart; a thinning of the darkness that had drawn itself around you. This blessing does not mean to take the night away, but it knows its hidden roads, knows the resting spots along the path, knows what it means to travel in the company of a friend. So when this blessing comes, take its hand. Get up. Set out on the road you cannot see. This is the night when you can trust that any direction you go, you will be walking toward the dawn. —Jan Richardson from The Cure for Sorrow: A Book of Blessings for Times of Grief