heilige met een pannetje soep
In deze week van Allerheiligen en Allerzielen staan we stil bij mensen die ons zijn voorgegaan in het leven. Ze leefden hun leven voor wij ter wereld kwamen. En ze leefden ons het leven voor.
Ik zet een eerdere buurvrouw in het zonnetje. Haar naam ben ik vergeten. Ze was een Turkse moeder. Ik leerde van haar hoe je altijd vrij bent om toch het goede te doen.
Onze buurman overleed. Hij had blaaskanker. Hij en zijn vrouw hadden bij leven nogal radicale opvattingen. Zo dreigden ze hun puberzonen zonder meer op straat te zetten als ze ook maar één zakje wiet op hun slaapkamer zouden vinden. Toen het zover was, voegden ze de daad bij het woord. De vijftienjarige stond op straat. Hij mocht het zelf uitzoeken. Ze vonden ook dat alle moslims het land uit moesten. Ook het gezin naast hen. Ook het gezin tegenover ons. Niet dat ze er veel last van hadden, maar het hoorde gewoon niet. 'Nederland is van ons'. Ze vertelden dat niet alleen in Nederlands gezelschap aan de koffie. Maar ze verkondigden het ook luid en duidelijk op straat. De twee gezinnen wisten ervan. Ze probeerden zo gewoon mogelijk te leven en maar geen aanstoot te geven. Ondertussen was niet helemaal duidelijk waar de buurman en de buurvrouw zelf hun inkomen vandaan haalden. Het leek erop dat er gehandeld werd in auto's en tweedehandsspullen. We wisten het niet. We kwamen nooit bij hen binnen...
Toen overleed hij. Om 8 uur 's morgens brachten ze hem naar het crematorium, laadden de kist uit de auto, brachten hem tot aan de deur, klopten op de kist, zeiden 'bedankt pa' en gingen weer. De vijftienjarige was erbij, maar mocht niet mee naar de koffie. Om 9.30 uur in de ochtend was iedereen weer thuis.
De weduwe was stoer. Ze pakte voor het oog van de wereld het leven weer op. Maar ineens gingen de gordijnen niet meer open, groeide het gras tussen de stoeptegels, hoorde ik geen muziek meer door de muren op me af komen. Was ze er? Was ze er niet? Was ze te verdrietig om ook maar uit bed te stappen? En meer nog: mocht er nu wel iemand naar binnen?
Op een avond ging aan de overkant de deur open. Onze Turkse buurvrouw stak de weg over met een pannetje soep. Ze liep op haar sloffen. Haar hoofddoek had ze voor die paar stappen maar even los over haar haren gedrapeerd. Ze zette het pannetje voor de voordeur van de weduwe en belde aan. Zonder het antwoord af te wachten liep ze weer terug naar haar eigen huis en deed de deur dicht.
Meteen daarna ging de deur van de weduwe open. Het pannetje ging naar binnen. Een uurtje later stak de zij op haar beurt over. Ze zette het pannetje weer voor de deur van de gulle geefste aan de overkant en verdween weer in haar eigen huis, voordat de deur daar open gemaakt kon worden.
Zo ging het een half jaar lang op en neer. In die tijd hebben ze niet gepraat.
De deuren gingen open als de ander weg was.
Het stopte in de lente die volgde.
De buurvrouw kleedde zich weer aan, ruimde het huis op en ging er weer uit..
Kort daarna woonde ook haar 15 jarige weer thuis.
Ik zet een eerdere buurvrouw in het zonnetje. Haar naam ben ik vergeten. Ze was een Turkse moeder. Ik leerde van haar hoe je altijd vrij bent om toch het goede te doen.
Onze buurman overleed. Hij had blaaskanker. Hij en zijn vrouw hadden bij leven nogal radicale opvattingen. Zo dreigden ze hun puberzonen zonder meer op straat te zetten als ze ook maar één zakje wiet op hun slaapkamer zouden vinden. Toen het zover was, voegden ze de daad bij het woord. De vijftienjarige stond op straat. Hij mocht het zelf uitzoeken. Ze vonden ook dat alle moslims het land uit moesten. Ook het gezin naast hen. Ook het gezin tegenover ons. Niet dat ze er veel last van hadden, maar het hoorde gewoon niet. 'Nederland is van ons'. Ze vertelden dat niet alleen in Nederlands gezelschap aan de koffie. Maar ze verkondigden het ook luid en duidelijk op straat. De twee gezinnen wisten ervan. Ze probeerden zo gewoon mogelijk te leven en maar geen aanstoot te geven. Ondertussen was niet helemaal duidelijk waar de buurman en de buurvrouw zelf hun inkomen vandaan haalden. Het leek erop dat er gehandeld werd in auto's en tweedehandsspullen. We wisten het niet. We kwamen nooit bij hen binnen...
Toen overleed hij. Om 8 uur 's morgens brachten ze hem naar het crematorium, laadden de kist uit de auto, brachten hem tot aan de deur, klopten op de kist, zeiden 'bedankt pa' en gingen weer. De vijftienjarige was erbij, maar mocht niet mee naar de koffie. Om 9.30 uur in de ochtend was iedereen weer thuis.
De weduwe was stoer. Ze pakte voor het oog van de wereld het leven weer op. Maar ineens gingen de gordijnen niet meer open, groeide het gras tussen de stoeptegels, hoorde ik geen muziek meer door de muren op me af komen. Was ze er? Was ze er niet? Was ze te verdrietig om ook maar uit bed te stappen? En meer nog: mocht er nu wel iemand naar binnen?
Op een avond ging aan de overkant de deur open. Onze Turkse buurvrouw stak de weg over met een pannetje soep. Ze liep op haar sloffen. Haar hoofddoek had ze voor die paar stappen maar even los over haar haren gedrapeerd. Ze zette het pannetje voor de voordeur van de weduwe en belde aan. Zonder het antwoord af te wachten liep ze weer terug naar haar eigen huis en deed de deur dicht.
Meteen daarna ging de deur van de weduwe open. Het pannetje ging naar binnen. Een uurtje later stak de zij op haar beurt over. Ze zette het pannetje weer voor de deur van de gulle geefste aan de overkant en verdween weer in haar eigen huis, voordat de deur daar open gemaakt kon worden.
Zo ging het een half jaar lang op en neer. In die tijd hebben ze niet gepraat.
De deuren gingen open als de ander weg was.
Het stopte in de lente die volgde.
De buurvrouw kleedde zich weer aan, ruimde het huis op en ging er weer uit..
Kort daarna woonde ook haar 15 jarige weer thuis.
Reacties
Een reactie posten