marion korenromp

Drinkbare rivieren Ik lees deze dagen het boek 'drinkbare rivieren' van Li'An Phoa. Ze beschrijft daarin een ervaring op de rivier de Rupter in Canada. Ze is daar voor een zesdaags protest tegen de bouw van een dam in die rivier.  Die zal het leefgebied van een inheemse stam zo beïnvloeden, dat hun voortbestaan in gevaar zal komen. Ze had nog nooit geprotesteerd. Ze had nog nooit meer dan een uur in een kano gepeddeld. Ze wist ook niets van overleven in de wildernis en was nogal slordig geweest met het aanschaffen van spullen op de inpaklijst. Op enig moment is haar drinkwater op. Geen winkel in de buurt. Dan zegt een inheemse reisgenoot: 'drink gewoon uit de rivier. Dat doen wij ook.' Zij denkt aan alle dieren. Aan vervuiling. Aan ziek worden. En doet het dan toch, op hoop van zegen. Ze wordt niet ziek. In tegendeel: ze is diep ontroerd.  Later denkt ze over deze ervaring na. Wat maakte die nu zo bijzonder? De aarde bezetten of bewonen Het hee

  B ezorgd Er zijn veel berichten over klimaat en milieu. Ze gaan over ontwikkelingen ver weg, maar ook dichtbij. Ze maken me onrustig. Wat is het? Gaan we de ondergang tegemoet? Ik ben de enige niet. Ik lees berichten over klimaatdepressie. Veel jonge mensen zijn somber over hun toekomst. Zo somber, dat ze maar niet beginnen aan kinderen. Want in welke  wereld laat je ze dan opgroeien? Ik weet niet of ik depressief ben over de klimaatontwikkelingen.  Ik ben wel erg bezorgd. Eigenlijk wil ik af van mijn onrust.  Ik laat me leiden door de gewone dingen. Door: business as usual. Maar het blijft aan me knagen. In één ding verdiepen Nog niet zo heel lang geleden besluit ik mijn onrust te zien  als een uitnodiging me erin te verdiepen. Ik neem die uitnodiging aan en besluit me te verdiepen in de  oranje velden van mijn geboortegrond.  Wat is dit?  In de weken erna leer ik over glyfosaat, een onkruidbestrijder, die je het beste kan zien als een breed werkend antibioticum. Ik leer de beginsel

 Business as usual over klimaat en milieu Het liefst wil ik gewoon door met alles wat ik normaal vind: autorijden, ook op kleine stukjes, vlees eten, douchen zo lang ik wil. Wie zijn zij dat ze zich met mij bemoeien? Denk je nu echt dat je met 3 minuten douchen de wereld kan redden?  Laat ze kijken naar de grote vervuilers, de boeren of zo, nee, niet de boeren, je ziet wat er van komt. Ik wil ook niemand beledigen. Wat denk je van Tata Steel? Dat is echt zo kwalijk. Zo lang zij niets hoeven te doen..  Natuurlijk herinner ik me de stilte van de covidtijd. Het was een verademing. De schone luchten zonder vliegtuigstrepen: Alsof je weer even vrij kon ademen. Maar dat betekent toch niet dat ik van de zomer niet naar Griekenland kan? Of naar Malaga, of zelfs naar Thailand? Ik heb er hard voor gewerkt. Wie ben jij dat jij dat voor mij kan bepalen? Niemand komt aan mijn vrijheid. 

Ben ik in de war of zo? over klimaat en milieu Soms weet ik het niet meer. Het ene onderzoek zegt: 'het klimaat verandert en dat is slecht nieuws.' Het andere onderzoek zegt: 'het klimaat verandert, maar dan kan ook niet anders.' De onderzoeker zegt: 'Het water van de beek is vervuild,  dus kan het geen deel worden van een nieuw waterpark.'  De buurtbewoner zegt: 'Ik zie er niets van, ik durf er wel uit te drinken',  terwijl zijn hond er een plasje doet. De reisorganisatie maakt reclame voor verre oorden, maar zegt erbij: 'reis met mate'. Ziet niemand de tegenstrijdigheid?  Soms denk ik: 'kon de aarde zelf maar praten. Kon die maar helder maken wat er echt aan de hand is.' Al die voor- en tegenstanders die elkaars gelijk bestrijden, maken me in de war. Feiten worden meningen. Meningen worden feiten. En waar de scheidslijn precies ligt, mag Joost weten. Hoe kan ik nou weten wat ik moet doen, als ik tenminste wat kán doen? Want ik wil wel m