voor mijn volgers: er verandert iets


 

Zeer gewaardeerde volgers,
jullie hebben ooit op een knop gedrukt
waardoor jullie automatisch nieuwe posts in jullie postvakje kregen.

Nu heb ik bericht gehad van Blogger.com
dat de die mogelijkheid gaat verdwijnen.

Omdat de meeste van jullie mij 'anoniem' volgen,
moet ik jullie langs deze weg berichten.

Per 1 juli gaan de automatische berichten stoppen.

Wil je me toch blijven volgen?
Stuur dan een mail aan mij mar.korenromp@outlook.com.
Dan maak ik er een postlijst van en blijf je in de gelegenheid
mee te lezen en je wellicht te laten inspireren,

Marion 


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

trage vragen

Afbeelding
Trage vragen Ze had om een gesprek gevraagd. En nog voordat ik de koffie had ingeschonken, begon ze te huilen. De diagnose viel tegen:  een chronische ziekte die het dagelijks leven definitief zou veranderen. 'Waarom?' snikte ze, om meteen daarna te zeggen:  'daar heeft niemand een antwoord op. Ik weet het. Ik weet het.  Maar toch....!' Vragen zijn er talloze. Sommige zijn te antwoorden met een simpel 'ja' of 'nee'. Andere hebben een langer gesprek nodig voordat ze een antwoord hebben. En er zijn ook vragen die geen enkel 'goed' antwoord lijken te hebben. Toch gaan ze vaak heel lang met je mee, soms zelfs tientallen jaren. Daarom noem ik ze trage vragen.  Een paar voorbeelden:  'Doe ik wat ik moet doen?' ‘Ben ik mezelf in deze relatie?' ‘Hoe kan ik leven met dit verdriet?’ ‘Hoe geef ik mezelf of een ander een nieuwe kans?’ ‘Waar ben ik thuis?' ‘Waar zijn mijn grenzen?' Omdat ze zo traag zijn, z...
Meer lezen

labyrint 10 (van de 12): Maria labyrint in Wernhout (NB)

Afbeelding
Maria labyrint in Wernhout Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar.Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer het labyrintop het terrein van Samaya in Werkhoven. Over de grens? De maand mei is zomaar voorbij gegaan. Geen labyrint gezien.  Vakantie. Auto stuk. Te warm. Maar nu, in juni, pak ik de draad weer op. Op deze prachtige ochtend vertrek ik naar het Maria labyrint in Wernhout. De tomtom stuurt me over Hazeldonk, België in. Ik schrik er even van.  Heb ik het goede Wernhout ingetypt? Maar een paar kilometer verder, zijn de Nederlandse, blauwe borden weer in zicht. Zundert staat er op....
Meer lezen

we zijn allemaal kreukels

Afbeelding
  Wij zijn allemaal kreukels ‘Ik heb er zo’n hekel aan,  dat ik me elke viering moet herinneren dat ik een zondaar ben.  Alsof ik elke week moet nadenken of ik een moord heb gepleegd of spullen gestolen heb of zo’,  zei een deelnemer in een gespreksgroep.  Hij vervolgde: ‘En dan ook nog ‘door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote(!) schuld?  Mijn leven is veel te saai voor zulke grote woorden.’ Zondaar zijn.  Kennelijk associeert het woord met zware misdrijven.  Maar wat als het óók gaat over de keren  dat we heel ons heil verwachtten van deze ene politicus, deze ene relatie of deze ene baan?  Wat als het ook gaat over de keren dat we de liefde buiten hielden  door onze zucht naar invloed, ons eergevoel, onze jaloezie?  Dan zijn we toch allemaal kreukels, of heb ik het mis? Een lijst De deelnemers van de gespreksgroep kregen een lijst eigenschappen  die de liefde nogal eens tekort doen.  ‘Kruis er 20 aan die...
Meer lezen