labyrint 10 (van de 12): Maria labyrint in Wernhout (NB)

Maria labyrint in Wernhout

Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar.Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer het labyrintop het terrein van Samaya in Werkhoven.

Over de grens?

De maand mei is zomaar voorbij gegaan.

Geen labyrint gezien. 

Vakantie. Auto stuk. Te warm.

Maar nu, in juni, pak ik de draad weer op.

Op deze prachtige ochtend vertrek ik naar het Maria labyrint in Wernhout.

De tomtom stuurt me over Hazeldonk, België in.

Ik schrik er even van.  Heb ik het goede Wernhout ingetypt?
Maar een paar kilometer verder, zijn de Nederlandse, blauwe borden weer in zicht.
Zundert staat er op.
Die afslag  moet ik hebben.

In het dorp Wernhout, vlakbij Zundert, ligt in het buitengebiedhet Maria Labyrint.

Ik ben er niet alleen. 

Er zijn al twee dames op de fiets. Ze komen uit Etten Leur en zijn een dagje uit. 'Fietsvakantie' in eigen land:  picknick mee. Thermosflessen met dampend water. Onhandig plonsen met een theezakje.

Welkom 

Ik loop vast het terrein op.

Meteen achter de heg bij dit bord ligt dit grote labyrint in de zon. 

Het overweldigt me. Zo heb ik dat alleen in Chartres eerder gevoeld.

Ik besluit even te kalmeren en loop wat rond op het terrein.

Ik werp een blik in de kas.

 

Ik zoek even naar de wc en loop langs het zitje en de pomp.

De tuin is zomers met alle bloeiende grassen en verrassende klaprozen.

Privé

Het pad is nog niet ten einde. Het lijkt naar een kas achter het labyrint te lopen.  Ik volg het. Dan roept een man iets tegen me dat ik niet versta. Hij komt dichterbij.  Dit stuk is privéterrein.  Officieel ligt het labyrint ook in zijn tuin, maar daar mag iedereen komen.

Hij vertelt over zijn liefde voor bijen. Hij laat me de bijenkorven zien. En het bijenhotel

Hij heeft zelfs een paal met gaatjes voor solitair levende bijen.

Het zoemt er. Er is leven. Zon. Bloei.
Als ik dat zeg, zegt hij dat hij het een genade vindt op deze plek te mogen wonen.
En als je zo dankbaar bent, zegt hij, dan kan je dat het beste laten zien door er iets moois van te maken.

Ik keer terug naar de kas.
Naast de gebruikelijke info vind ik zelfs een klein altaartje. Je mag er een kaarsje aansteken.

Vanuit de kas zie ik dat de dames van de fiets aan het labyrint begonnen zijn

Schoenen uit 

Ik besluit ook te gaan.  

Schoenen moeten uit.  Is dit heilige grond?

Binnen staan wel slofjes. Maar het is mooi weer en het labyrint ziet er verder prachtig uit.

Het is een lange, lange weg. Op blote voeten lopen op een onbekend smal pad vraagt toch een inspanning om je evenwicht te houden. Ik zie dat ook mijn twee voorgangers daar moeite mee hebben.

Maar het went ook. De voeten worden soepel. De enkels scharnieren na een tijdje zonder dat ik tik-tik hoor. 

Heilige grond! 

Er komen allerlei stemmingen langs.  Ik ben blij. Ik ben ongeduldig. Ik word stil. Ik vraag me af waarom de eerste dame nog steeds niet in het centrum is. Ik ben afgeleid door nieuw bezoek. Ik word heel stil. Ik voel bewondering voor deze plek, de rust, het gezang van de vogels, de klaprozen om me heen. Ik heb het heel heet. De zweetdruppels vallen van mijn gezicht. Waarom heb ik mijn waterflesje aan de kant laten staan, eigenlijk?   En ik voel een heel eigen kracht van de plek zelf.  Het zoemt bijna in mijn oren. Zo kan ik het het beste zeggen. Het zoemt hier en niet alleen van de bijen. Als ik me dat bewust word, kan ik inderdaad voelen dat ik op heilige grond sta. Als het zou kunnen praten zou het dat zeggen: 'Marion, de grond waarop je staat, is heilig.' 

Helemáál in het midden. Zie je de tekening in het marmer?

 

Afscheid

Na een tijdje kijk ik op mijn horloge.  Ik heb er bijna drie kwartier over gedaan om naar het midden te komen. De terugweg zal sneller gaan, maar het is inmiddels echt heet in de zon. Een slokje water zou helpen. Maar als ik eruit stap, kan ik niet meer terug. 

Ik zie ook de dames voor mij er via de kortste weg uitstappen. En volg hun voorbeeld.

Ik trek mijn schoenen aan en drink water.  Dan zie ik dar er aan de overkant nog een bijzonder bomenlaantje is.  Ik ga heel even kijken.

Maar het is me teveel. Ik keer terug en werp nog een keer een blik op het labyrint.

Er lopen al weer nieuwe mensen. Prachtig!