marion korenromp

Pelgrimeren op schema Geamuseerd lees ik elke vrijdag de berichtjes van de teamcaptains. De ene keer melden ze: niet zo hard! De week erop vragen ze je vooral even te melden  als je, door welke omstandigheid dan ook, niet je beloofde kilometers kan maken. Het project is berekend op een schema. Dat schema hebben we zelf gemaakt. Het heeft als doel om ons met Pasen (en niet veel eerder of veel later) in Santiago te laten aankomen. En toch voelt het af en toe als een keurslijf. Op de kaart achtervolgt het rode pinnetje me en het zegt elke keer: 'opschieten! Morgen haal ik je in!' Heb ik mezelf overschat met het aantal kilometers dat ik dacht te doen? Het gewone leven Hoe doe ik het eigenlijk in mijn gewone leven, wanneer ik mijn 'kilometers' moet inschatten? Ik weet het wel: ik zit vaak aan de hoge kant. Mijn bijdrage kost me vaak meer uren, meer energie dan me lief is. Waarom ben ik dan niet gematigder over wat ik kan? De antwoorden zijn gevarieerd. De ene keer vind ik he

  Ik moest nog maar een paar kilometer voor deze week. Maar ik had geen zin. Te koud. Te druk. Te veel andere dingen aan mijn hoofd. Die paar kilometer kunnen volgende week toch ook nog? Uiteindelijk ben ik gegaan. Ik zei gewoon: 'einde onderhandeling' en stapte de deur uit. Gaandeweg werden mijn stappen lichter, mijn hoofd leger. Mijn humeur kikkerde op  en ik keek ik weer met frisse blik om mij heen. Plukjes wol Toen zag ik overal plukjes wol aan prikkeldraad hangen. Hoe die schapen dat precies voor elkaar krijgen, geen idee. Maar voor mij werden ze een beeld voor mijn innerlijk. 'Geen zin' was een plukje wol. 'Andere dingen aan mijn hoofd' was een ander plukje wol. Ze hingen allemaal in de wind te wapperen. Heb ik dat niet vaker? Bij een ingewikkelde klus in het werk bijv.? 'ik weet niet hoe ik dat moet aanpakken' - plukje wol 'naar mij luisteren ze niet' - plukje wol 'ik weet niet hoeveel zin het heeft'- plukje wol. Overal hangen pluk