Buon camino: het schema aanhouden

Pelgrimeren op schema

Geamuseerd lees ik elke vrijdag de berichtjes van de teamcaptains.
De ene keer melden ze: niet zo hard!
De week erop vragen ze je vooral even te melden 

als je, door welke omstandigheid dan ook,

niet je beloofde kilometers kan maken.

Het project is berekend op een schema.
Dat schema hebben we zelf gemaakt.

Het heeft als doel om ons met Pasen

(en niet veel eerder of veel later)

in Santiago te laten aankomen.

En toch voelt het af en toe als een keurslijf.

Op de kaart achtervolgt het rode pinnetje me
en het zegt elke keer: 'opschieten! Morgen haal ik je in!'
Heb ik mezelf overschat met het aantal kilometers dat ik dacht te doen?

Het gewone leven

Hoe doe ik het eigenlijk in mijn gewone leven,

wanneer ik mijn 'kilometers' moet inschatten?

Ik weet het wel: ik zit vaak aan de hoge kant.

Mijn bijdrage kost me vaak meer uren,

meer energie dan me lief is.

Waarom ben ik dan niet gematigder over wat ik kan?
De antwoorden zijn gevarieerd.

De ene keer vind ik het sneu dat anderen er dan voor op moeten draaien.

Een andere keer ben ik bang voor een slecht oordeel.

Weer een andere keer is het al weer gebeurd

en denk ik vooral achteraf: 'waarom heb ik dat allemaal beloofd?'

Wijsheid vinden

In een boekje van Anselm Grün, getiteld 'Bidden met de woestijnvaders',

lees ik deze goede raad:

'mijn zoon, bewerk dagelijks zoveel grond

als je lichaam, wanneer het ligt,

aan ruimte inneemt.

Zo zal je langzaam vorderingen maken in je werk

en je zult de moed niet verliezen.'
Toen de jongen dat had gehoord,

handelde hij ernaar en in korte tijd

was de akker schoongemaakt en ontgonnen.

Zo moet ook jij, broeder, het doen:

werk geleidelijk door.
Dan zal je de moed niet verliezen.
Apoftegmata 1151

Ik ben getroost en gefrustreerd tegelijk.
Gefrustreerd, omdat 'de lengte van mijn lichaam' per dag niet zo heel veel is.

Hoe komt het werk dan ooit af?

Getroost ook, omdat er dus niet zo heel veel hoeft.

Omdat ik niet boven mijn macht hoeft te grijpen.

Alles wat telt, is

stapje voor stapje gaan.
En de moed niet verliezen.

In de pelgrimage.
In het gewone leven.